Over een paar weken zal de regering een wetsvoorstel behandelen dat het Joodse rituele slachten (”shechita”) wil verbieden.

Er zijn twee redenen te bedenken waarom men graag zou zien dat het rituele slachten verboden wordt. Voor antisemieten is het een manier om een minderheidsgroep te minachten en te marginaliseren. Zij willen het voorbeeld volgen van landen zoals Zwitserland, waar de afzonderlijke kantons het rituele slachten al in 1867 verboden, deels om de immigratie van Joden te ontmoedigen.

Toen Noorwegen shechita in 1930 verbood, merkte een van de parlementsleden opgewekt op: „Als zij (de Joden) het er niet mee eens zijn, gaan ze maar ergens anders heen.” Tot op de dag van vandaag doodt Noorwegen walvissen op een gruwelijke manier, waarbij het soms wel tien minuten of langer duurt voor de dieren dood zijn. Ook de Duitsers verboden het Joodse rituele slachten overal waar ze kwamen. Ze vielen Nederland in mei 1940 binnen en in augustus van datzelfde jaar was shechita er verboden.

De andere redenering is meestal (maar niet altijd) vrij van anti-Joodse sentimenten. Voorvechters van dierenwelzijn zijn bang dat de productie van vlees gepaard gaat met pijn bij de dieren. Zij zien het liefst dat niemand vlees of gevogelte eet. Maar omdat de meeste mensen dat niet zullen willen, moeten ze zich tevreden stellen met doelen die gemakkelijker geaccepteerd worden.

Wij geloven niet dat het merendeel van de Nederlandse bevolking antisemiet is en er is geen enkele aanwijzing dat ze bereid is te stoppen met het doden van dieren voor voedsel, kleding en andere doeleinden. Dus nemen we aan dat Nederlanders een balans proberen te vinden tussen het wettige gebruik van dierlijke bronnen en het vermijden van onnodig veel pijn bij dieren. Maar het zou een bijna perverse ironie zijn als het verbieden van shechita het dierenleed niet zou verzachten.

De ironie is dat het de Joodse wetten voor shechita waren die de zorg voor dierenwelzijn opkrikten tot een wettelijk vereiste en een revolutie teweegbrachten in de manier waarop men in de oude wereld naar dieren keek! De 13e-eeuwse rabbijn en medicus Nachmanides schreef dat het doel van de wetten rond shechita –scherp lemmet, één snelle snijbeweging– was dat mensen een dier niet meer pijn zouden doen dan het bij een natuurlijke dood zou ervaren.

Het wetsvoorstel dat binnenkort wordt behandeld, zal het dierenleed niet verzachten, maar het alleen buiten de Nederlandse grenzen houden.

Een betere benadering dan regulering van overheidswege is het voorstel van de niet-Joodse dr. Temple Grandin, die vorig jaar op de Time Magazinelijst van honderd meest invloedrijke mensen stond, onder het kopje ”helden”.

Door haar autisme is dr. Grandin extreem gevoelig, waardoor ze zich ging identificeren met dieren die pijn leden. Als hoogleraar aan Colorado State University is ze een van de belangrijkste Amerikaanse experts op het gebied van slachting van dieren en voorstander van shechita. Ze betoogt dat een dier bij een Joodse rituele slachting, waarbij een lang mes gebruikt wordt, slechts licht in elkaar krimpt en zich niet bewust is van de insnijding voor het zijn bewustzijn verliest.

Dr. Grandin heeft geholpen bij het ontwikkelen van slachtmaterialen die werkelijk een verschil maken voor de dieren, inclusief de manier waarop ze naar de slachtbank geleid worden. Juist omdat ze beschouwd wordt als iemand die eerlijke oordelen velt („Het is mogelijk om koosjer te slachten op een voor het dierenwelzijn acceptabele manier, als het goed gedaan wordt”), is het haar gelukt om bedrijven te vinden die haar innovaties doorvoeren.

Deze benadering levert dieren veel meer op dan welke draconische overheidsmaatregelen ook.

De keuze tussen de zorg voor dierenwelzijn en de aloude mensenrechten is een niet-bestaande keuze. Nederland moet een makkelijke oplossing die voor dieren niets uithaalt en die mensen alleen maar meer problemen bezorgt, niet willen. We hopen dat de parlementsleden vrij zijn om naar hun eigen geweten te stemmen en dat ze zullen opstaan voor de rechten en de waardigheid van hun Joodse landgenoten.

De auteurs zijn respectievelijk voorzitter van het Simon Wiesenthal Centrum en directeur voor de betrekkingen van het Joodse centrum met andere religies.