Ik ben niet tevreden, zult u misschien zeggen, want ik verkeer in een gezelschap van goddeloze mensen. „Och, dat mij iemand vleugelen gaf als een duif, ik zou wegvliegen.” Ik stem toe dat het droevig is onder de goddelozen te zijn. Lot, die als een blinkende ster in een duistere nacht scheen, was vermoeid van de ontuchtige wandel van de gruwelijke mensen. Hij maakte van de zonden van de Sodomieten speren om in zijn eigen ziel te prikken.Wij moeten, indien er een vonkje van goddelijke liefde in ons is, over de zonden van anderen bedroefd zijn en wenen, maar niet morren. God laat het immers toe in Zijn besturende voorzienigheid, en niet zonder enige reden. Want God vermengt de goddelozen met de godzaligen, opdat de godzalige een middel tot behoud van de goddelozen zou zijn. Soms maakt God een gelovig man tot een middel om een ongelovige vrouw te bekeren en, in het ander geval, „wat weet gij, vrouw, of u de man zult zaligmaken?” In alle goddeloosheid en verdrukking heeft God Zijn kerk voortgezet en staat Hij Zelf aan het roer, soms als van een schip dat dobbert op de baren.

O verdrukten, door onweder voortgedrevenen, God brengt het schip in de behouden haven. Daarom, vrees niet dat het schip zal zinken, want het anker daarvan is in de hemel geworpen. Al moet u verkeren onder goddeloze mensen, uw schip zal eenmaal behouden aankomen.

Thomas Watson, predikant te Londen (Al de werken, 1670)