Vanuit heel de wereld kwamen enthousiaste reacties. Het Egyptische volk had gesproken en zijn zin gekregen. Het land van de Nijl heeft een belangrijke stap gezet op weg naar de democratie.

Gelet op het repressieve bewind dat Mubarak heeft gevoerd, valt de feestvreugde goed te begrijpen. Het Egypte dat hij leidde, mag dan bij de westerse landen beter bekendstaan dan andere landen in het Midden-Oosten; voor de bevolking van het land waren de achterliggende dertig jaar zwaar zowel wat betreft de sociaaleconomische omstandigheden als wanneer het gaat om de mensenrechten. Dat de inwoners van Egypte blij zijn daarvan te zijn verlost, is alleszins begrijpelijk.

Toch is het beslist niet uitgesloten dat de feestroes overgaat in een nachtmerrie. Egypte gaat nu namelijk een periode van grote onzekerheid in. Bij veel politieke omwentelingen staat er een goed georganiseerde oppositie klaar om de macht over te nemen. Dat is in Egypte niet het geval. De verschillende oppositiegroepen die de achterliggende weken bij de protesten betrokken waren, hadden met elkaar maar één doel: Mubarak moet weg. Dat is nu bereikt. Over de vraag hoe het verder met Egypte moet, bestaat bepaald geen consensus.

Dankzij het strenge regime dat Mubarak voerde, hadden oppositiegroepen niet de gelegenheid zich te organiseren, laat staan dat ze konden nadenken over een strategie voor de komende stembusstrijd. Dat betekent dat de verschillende politieke stromingen de komende weken nodig zullen hebben om intern orde op zaken te stellen. Daarmee treedt er vertraging op in het veranderingsproces. Als dat te lang duurt eet de revolutie haar eigen kinderen op.

Twee groepen hebben een voorsprong op de andere: de moslimsbroederschap en het leger. Voor democratisch gezinde Egyptenaren is een punt van zorg dat geen van tweeën het in het land voor het zeggen krijgt.

De moslimbroeders oogsten enerzijds sympathie en boezemen anderzijds angst in. Zij hebben in de achterliggende jaren veel sociaal-medisch werk gedaan. Dat heeft goodwill gekweekt. De angst is echter dat de moslimbroederschap uiteindelijk van Egypte een islamitische staat wil maken. Daar zitten democraten niet op te wachten.

Waarnemers menen echter dat de moslimsbroederschap nu niet in staat is de macht te vestigen. Dat kan het leger echter wel. Dat beschikt over een uitstekende organisatie, heeft de mensen en vooral ook de middelen (zowel technisch als financieel) om de macht volledig naar zich toe te trekken. Zeker als de komende maanden veranderingen niet snel genoeg gaan en het volk daarom weer gaat morren, is niet ondenkbaar dat de generaals een militair bewind vestigen. Dan is Egypte Mubarak wel kwijt maar verder nog geen stap opgeschoten.