Na de toespraak van Mubarak, gisteren, zwelde in Caïro en andere Egyptische steden de roep dat de president moet vertrekken aan. Maar ook elders in de wereld klonken die geluiden. Democratische landen in het Westen snappen niet dat de Egyptische president gewoon blijft zitten. Hij kan toch weten dat de opstand in zijn land inmiddels onomkeerbaar is? Elke dag dat hij langer blijft, maakt het voor hem moeilijker om met opgeheven hoofd het politieke toneel te verlaten. Voor een man als Mubarak is het immers de grootste vernedering om zijn langdurige bewind roemloos te moeten beëindigen? Waarom vertrekt hij niet gewoon? Bovendien, als het volk hem niet wil, dan is het toch einde verhaal. Dat is democratie. Geweldig dat het Egyptische volk zo duidelijk zijn stem laat horen!

Opvallend is dat niet alleen het Westen zo positief is over de ontwikkelingen in Egypte, maar ook uitgesproken islamitische landen, zoals Iran. Dat ziet in de Egyptische omwenteling een belangrijke stap naar de vorming van een islamitisch blok dat in staat is de toch al wankele suprematie van het vrije Westen af te breken. Dat laatste wordt niet altijd onderkend in de westerse euforie over de verheffing van de stem van het volk in de Nijldelta. De opstand in Caïro zal beslist een ander resultaat hebben dan de omwenteling in Oost-Europa in 1989.

Onvoldoende wordt beseft dat niet alleen de macht van de democratische wereld risico loopt, maar ook de situatie van christenen in Egypte een stuk moeilijker kan worden. Zij vormen in dat land nu een minderheid die behoorlijk geaccepteerd is. Dat zal beslist anders worden als moslims het in Caïro voor het zeggen krijgen.

Toch kunnen christenen ook lessen trekken uit de Egyptische omwenteling. Iedereen weet inmiddels dat sociale media in de achterliggende weken een belangrijke rol hebben gespeeld. Weblogs en Twitterberichten mobiliseerden demonstranten en hielden de wereld op de hoogte van de ontwikkelingen. Opstandelingen lieten via tweets weten hoe zij het maakten. En al probeerde de Egyptische overheid deze cyberactivisten monddood te maken door internet plat te leggen, slimme jongens ontdekten vaak binnen enkele uren bypasses.

Van dezelfde media en met dezelfde methoden onderhouden christenen inmiddels contacten met elkaar. Voorgangers bemoedigen gemeenteleden via Twitterberichten.

Het is zeker waar dat de persoonlijke ontmoeting essentieel is voor een gezond gemeenteleven. Maar daar waar dat niet mogelijk is, zoals in een aantal moslimlanden, kunnen sociale media zeker een rol spelen. In gesloten situaties is het gebruik ervan een probaat middel om elkaar vast te houden, te informeren en te steunen. Dat hebben de ontwikkelingen in Egypte de christenen duidelijk gemaakt.