Nanotechnologie lijkt geruisloos te integreren in de samenleving, terwijl er ook ongewenste kanten aan zitten die voor maatschappelijke weerstand zorgen, constateren de auteurs van het boek ”Nanotechnologie”.

Nanotechnologen houden zich bezig met deeltjes die duizend keer kleiner zijn dan de dikte van een mensenhaar. Over de gezondheidsrisico’s van die stofjes is nog weinig bekend. Daarnaast kunnen de wetenschappers bijvoorbeeld menselijke genen inbouwen in een bacterie. „Spelen voor God op de vierkante nanometer”, aldus Palmyre Oomen, hoogleraar theologie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen.

Vooral religieuze mensen zijn daarom huiverig voor nanotechnologie, signaleren de auteurs. „Religieuze mensen hebben de neiging om deze technologie op morele gronden af te wijzen en staan minder open voor informatie daarover.”

Die houding willen de auteurs met het boek doorbreken. Ze willen juist vanuit een „gelovige achtergrond” zorg dragen voor goede informatie, die het vormen van een gedegen oordeel over nanotechnologie mogelijk maakt. Want volgens Oomen kan een mens prima voor God spelen, wanneer hij gezien wordt als „medeschepper naast God.” Dat denkspoor staat tamelijk ver af van de reformatorische visie, waarin de mens eerder schepsel is van en onder God dan schepper naast Hem.

Nanotechnologie. Betekenis, beloftes en dilemma’s, Palmyre Oomen, Theo Wobbes en Theo Bemelmans (red.); uitg. Valkhofpers, Nijmegen, 2010; ISBN 978 90 5625 325 7; 200 pag.; € 14,50.