Volgens de openbaar aanklager was er geen sprake van een landelijk netwerk en werkten degenen die verantwoordelijk zouden zijn voor de babyroof, onafhankelijk van elkaar in verscheidene delen van het land.

Anadir, een organisatie die opkomt voor de gestolen kinderen en hun families, had namens de slachtoffers en de families van 261 gestolen baby’s een eis neergelegd bij het OM.

In 1940 vaardigde het regime een decreet uit waarmee kinderen konden worden weggehaald bij hun ouders als hun „morele opvoeding gevaar liep”. Volgens geschiedkundigen zijn vele ‘verloren kinderen’ in katholieke opvoedcentra geplaatst en non of priester geworden. Anderen werden onder een andere identiteit geadopteerd door andere, kinderloze gezinnen.

Veel artsen, verplegers en functionarissen die het Francobeleid uitvoerden, zouden dat ook na zijn dood hebben voortgezet om geld te verdienen aan kinderloze vrouwen. Kersverse moeders werd destijds wijsgemaakt dat hun baby plotseling was gestorven binnen enkele uren na de geboorte en dat het ziekenhuis de begrafenis had verzorgd, aldus Anadir.