Korpschef Bakker signaleert onder hooligans een opmerkelijke trend. Gewelddadige voetbalsupporters gaan niet alleen meer met fans van de tegenpartij op de vuist. Hun agressie richt zich ook meer en meer op bestuurders van de eigen voetbalclubs. Vorige week nog eisten supporters in Utrecht een stadionverbod tegen voetbalbobo’s van FC Utrecht. Tot afgrijzen van de fans bungelt de club boven een financiële afgrond.

Naast voetbalbestuurders zijn ook raadsleden en wethouders in toenemende mate het mikpunt van supporters. In nogal wat steden houden noodlijdende voetbalclubs de hand op bij de plaatselijke overheid. Bestuurders die weigeren de geldkraan open te draaien, kunnen rekenen op bemodderde ruiten, dreigbrieven en fysiek geweld. „Uiterst kwalijk”, zegt Bakker verontwaardigd.

De geweldsspiraal in het profvoetbal is nauwelijks te doorbreken. Tot voor anderhalf jaar leek het erop dat de supporters zowel binnen als buiten de stadions meer fatsoen kregen, maar de afgelopen twee voetbalseizoenen is het weer behoorlijk mis. Bakker -in de Raad van Hoofdcommissarissen belast met voetbal- neemt zelfs een opleving van geweld waar. „Er doet zich een nieuwe golf van agressie voor”, zegt hij.

En dat terwijl de inzet van agenten en ME’ers bij wedstrijden jaarlijks alleen maar groter wordt. Trok de politie voor het seizoen 2000/2001 268.000 uur voor voetbal uit, in 2001/2002 waren maar liefst 300.000 politie-uren nodig. Dat betekent dat tijdens elke wedstrijd behalve de 22 spelers op de grasmat gemiddeld zo’n 220 politieagenten en ME’ers actief zijn. De kosten drukken zwaar op de begroting: voor elk politie-uur staat een bedrag van 50 euro.

Voetbal vergt te veel inzet, vindt Bakker. Elk jaar is er het voornemen om minder agenten op de been te brengen, maar elk jaar moet worden vastgesteld dat er van de plannen niets terechtkomt. Toch verkeert de politie volgens de korpschef niet in de wurggreep van voetbal. „Nee”, zegt hij, „we zitten niet in de houdgreep. Maar als je mij vraagt of de politie het geld anders zou willen besteden, dan zeg ik: Ja. Volgens mij trekken wij er verhoudingsgewijs veel geld voor uit.”

Bakker heeft dat onlangs nog eens te kennen gegeven aan minister Remkes van Binnenlandse Zaken, toen het maken van prestatiecontracten aan de orde kwam. Bij die gelegenheid hield hij de bewindsman voor dat dat slechts mogelijk is als er minder agenten nodig zijn voor voetbalwedstrijden.

Toch is er de afgelopen jaren op het punt van veiligheid ook veel bereikt, aldus Bakker. Hij wijst op de aanwezigheid van stewards binnen de stadions. Ook het toepassen van stadionverboden heeft zijn nut bewezen, al zou de korpschef een strenger toezicht op naleving toejuichen. „Wil je voetbalsupporters straffen, dan moet je ze daar raken waar ze gevoelig voor zijn. Als je een supporter met een stadionverbod toch toelaat omdat hij zich zo rustig gedraagt, ben je verkeerd bezig. In de ogen van zijn vrienden groeit zo’n jongen uit tot held in het kwadraat.”

Meer veiligheid in en rond de stadions is volgens Bakker een kwestie van lange adem. „Clubs moeten investeren in gezinnen die wedstrijden bezoeken. Waarom gaan spelers na het scoren van een doelpunt wel meteen naar het vak met hooligans en niet naar de tribunes waar ouders met hun kinderen zitten?”

Voorlopig blijft Bakker bij bestuurders van voetbalclubs erop hameren meer geld beschikbaar te stellen voor het veiligheidsbeleid. Zijn missie is niet eenvoudig, zeker niet in de huidige tijd van financiële nood. „Ik snap de drive om te overleven”, zegt de korpschef. „Op korte termijn investeren clubs liever in goede spelers. Maar zij zouden meer moeten letten op de toekomst. Wordt het geweld niet ingedamd, dan keert zich dat op den duur onherroepelijk tegen de voetballerij.”

Dit is het vierde deel van een serie artikelen over gemeentelijke steun aan het profvoetbal.