In Psalm 139 zingt David: „Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken! ook weet het mijn ziel zeer wel. Mijn gebeente was voor U niet verholen, als ik in het verborgene gemaakt ben, en als een borduursel gewrocht ben.” De tijdgeest lijkt zich echter meer en meer te bewegen in de richting van de idee van de ontzielde mens.

Ik was geschokt door het betoog van filosoof Marcel Zuijderland, vrijdag 3 december in dagblad Trouw. Zijn betoog komt erop neer dat het een goed recht van ouders is om hun kind te aborteren als tijdens de zwangerschap blijkt dat het kind gehandicapt is. Hij noemt het zelfs een „verbetering” als er minder gehandicapten zijn. „Abortus is een goed middel om de groei van het aantal gehandicapten te voorkomen”, aldus Zuijderland.

De gevolgen van de redenering van Zuijderland zijn desastreus. Ouders die ervoor kiezen om een gehandicapt kind wel het levenslicht te laten zien, kunnen straks verwijtende blikken krijgen. Gehandicapte kinderen hadden immers niet geboren hoeven worden, ook al ervaren zij zelf een hoge mate van kwaliteit van leven. Voor die gevolgen wil Zuijderland niet instaan. Ik vind dat aanstootgevend.

Ook vindt Zuijderland dat je ouders niet mag „opzadelen” met een gehandicapt kind als ze dat niet willen. Hierachter schuilt de maakbaarheidsgedachte. Een religieuze verwachting in een wereld die een transcendente werkelijkheid, namelijk God, ontkent. Wat Zuijderland bepleit, is het begin van de afschaffing van de mens en daarmee apocalyptisch van aard. Alle warmte en liefde voor mensen lijken weg te vloeien, zodat individuele vrijheid en economische waarde overblijven. De idee van een ziel lijkt weg te ebben uit de mensvisie in onze samenleving.

Een abortus is volgens Zuijderland gerechtvaardigd bij een mens die geen persoon is. Maar, wanneer is iemand een persoon? Dat vindt Zuijderland een lastige vraag. Toch komt hij met een antwoord: „Zodra iemand bestaat als persoon dan pas geldt dat hij beschermwaardig is en dat je dus een morele verantwoordelijkheid naar zo iemand hebt.” Volgens de filosoof kun je zeker vóór de 26e week bij een foetus niet spreken van een persoon, omdat het zenuwstelsel nauwelijks ontwikkeld is.

Het besef van een mens als bezield persoon behoedt voor dit idee. In ”Theocratie of ideologie” zegt dr. W. Aalders: „De menselijke subjectiviteit is niet te peilen en te omschrijven. Zij is een goddelijk mysterie! Daarom is ook de ongeboren vrucht wezenlijk mens, evenals de seniele, sprakeloze grijsaard. En daarom zijn abortus en euthanasie moord.” God heeft mij gevormd en geboetseerd. Voor Hem was ik toen een persoon, met een ziel. Wie hier een ogenblik bij stilstaat, huivert voor wat Zuijderland schrijft.

Wie de transcendentie loslaat, komt in gevaarlijke situaties. Ideologieën van maakbaarheid en valse hoop hebben miljoenen mensen het leven gekost. Dit geldt zeker voor ongeboren mensen. De gedachten van Zuijderland brengen pijnlijk duidelijk aan het licht wat het betekent om in een postchristelijke cultuur te leven. De beschermwaardigheid van het leven wordt openlijk ter discussie gesteld en de mens beslist.

Alleen de christelijke moraal, maar vooral het geloof in God en Christus Jezus als Verlosser, kan uitkomst bieden. Als christenen hebben we de taak te appelleren aan dát zaad dat tot diep in de bodem van de ziel van onze samenleving is gestrooid.

In reformatorische kring wordt gediscussieerd over de verschillen tussen Bijbelvertalingen. Wanneer ik de discussie over abortus volg, vind ik het jammer dat we onze energie zo makkelijk verspillen met middelmatige geschillen tussen broeders van hetzelfde huis. Morgen wordt in Den Haag de Mars voor het Leven gehouden. Ik breng dit initiatief van Bert Dorenbos graag onder de aandacht. Opkomen voor de beschermwaardigheid van het leven –juist ook het ongeboren leven– is nooit een achterhoedegevecht. Abortus mag niet wennen.

De auteur is beleidsadviseur van SGP-jongeren en secretaris van het Christelijk Conservatief Beraad.