Het probleem was toen dat artsen van de brandwondencentra in alle hectiek niet meteen meer wisten welke patiënten naar welke ziekenhuizen waren overgebracht. Ze hadden dus ook geen inzicht in de toestand van de patiënten. Door het grote aantal gewonden (ongeveer 180) waren de slachtoffers immers met grote spoed naar diverse ziekenhuizen gebracht. De volgende dag werden vanuit de brandwondencentra gespecialiseerde teams geformeerd die de patiënten opzochten en beoordeelden waar en hoe ze het best verder konden worden behandeld.

Volgens Breederveld vormt de aanpak die toen spontaan ontstond, de spil van het nieuwe rampenplan. Het duurde bijna tien jaar voordat die klaar was om te worden toegepast. Het nieuwe type rampenplan wordt donderdag gepresenteerd tijdens een symposium in Beverwijk.

Als zich een grote ramp voordoet met veel brandwonden, reizen mobiele teams, bestaande uit een gespecialiseerde arts en verpleegkundige, naar andere ziekenhuizen in de omgeving om te beoordelen wat er met de slachtoffers moet gebeuren.

Eén van de lessen van Volendam is volgens de chirurg dat niet iedere patiënt per se naar een brandwondencentrum hoeft. „Stel dat iemand relatief lichte brandwonden heeft, maar bijvoorbeeld wel ernstig beschadigde longen, dan kan die net zo goed naar de intensivecareafdeling van een academisch ziekenhuis. Zo nodig komen de gespecialiseerde mobiele teams regelmatig langs om advies te geven aan de andere artsen.” De selectie leidt ertoe dat de personen met ernstige brandwonden terechtkunnen in de drie brandwondencentra (Beverwijk, Groningen en Rotterdam) of, indien nodig, in gespecialiseerde buitenlandse ziekenhuizen.

De brand in café ‘t Hemeltje in Volendam kostte veertien mensen het leven.