Dat zei maandag de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) in Genève in een nieuw rapport genaamd ”Time for Equality at Work” (Tijd voor Gelijkheid op het Werk).

Volgens de ILO wordt in de meeste landen inmiddels wel ingezien dat discriminatie, speciaal op basis van ras en geslacht, slecht is voor de werkgelegenheid. „Niettemin hebben we nog een lange weg te gaan op het pad van gelijkheid”, zei ILO-directeur Juan Somavia.

De voornaamste opsteller van het rapport, Manuela Tomei, wees erop dat discriminatie een moeilijk te bepalen factor is, waarvan de gevolgen slecht in cijfers zijn uit te drukken. Zij baseert het rapport veelal op indirecte gegevens, zoals inkomensverschillen, die zij verkreeg uit overheidsstatistieken, gegevens van de Wereldbank, organisaties die actief zijn tegen discriminatie en universiteiten.

Veel individuele leden van minderheidsgroepen, zoals zwarte Amerikanen, Australische aborigines, Europese zigeuners of paria’s -laagste kaste in India en Nepal- profiteren van positieve discriminatie en andere antidiscriminatiemaatregelen. Ook als er zulke regels zijn, blijkt echter dat de meeste leden van minderheden belanden in laagbetaalde banen met weinig prestige. Dit verschijnsel versterkt bij werkgevers de vooroordelen die bestaan over de banen waarvoor minderheden het meest geschikt zijn.

Tomei zegt dat regeringen meer moeten doen om werkgevers ervan te overtuigen dat het in hun belang is een einde te maken aan discriminatie. Uit ILO-onderzoek bleek dat bijvoorbeeld Australische bedrijven die gelijkheid beklemtoonden een verhoogde productiviteit constateerden.

Vrouwen, die wereldwijd ongeveer 67 procent van de beroepsbevolking vormen, hebben nog altijd verreweg het meest van discriminatie te lijden. Wetgeving over gelijke beloning heeft geenszins geresulteerd in gelijkheid bij toegang tot de arbeidsmarkt. „Ongeacht welke sector, de omvang van de onderneming of de plek op de wereld, vrouwen verdienen minder dan mannen”, aldus Tomei.

Vrouwen verrichten meer dan mannen laagbetaalde en onveilige arbeid. Ook komen zij voor veel minder beroepen in aanmerking dan voor mannen. In veel ontwikkelingslanden kampen zij bovendien met beperkingen ten aanzien van onderwijs, grondbezit en krediet, waardoor hun kans op eigen inkomstenverwerving ernstig wordt beperkt. In ontwikkelde landen hebben zij bij hogere functies niet zelden te maken met een mannencultuur die vrouwen uitsluit.

De ILO wijst er op dat het steeds belangrijker wordt oudere werknemers aan het werk te houden, omdat het percentage ouderen wereldwijd gezien toeneemt. Tegen 2050 zal 33 procent van de mensen in de ontwikkelingslanden en 19 procent in de rijke landen 60 jaar of ouder zijn.