Tot op de dag van vandaag geldt dat er „wel wat aan de hand is” wanneer er op huwelijkse voorwaarden getrouwd wordt. Ook al kunnen er goede argumenten zijn om voor die variant te kiezen, bij velen roept zo’n huwelijk toch het onbestemde gevoel op dat één of beide partijen bij voorbaat het eigen vermogen veiligstelt voor het geval het huwelijk op de klippen loopt.

Van de 80.000 paren die elk jaar in het huwelijk treden, gaat ongeveer een kwart vooraf naar de notaris om afspraken te maken voor het moment dat het huwelijk ontbonden wordt, hetzij door echtscheiding, hetzij door overlijden. Driekwart van de bruidsparen trouwt dus in gemeenschap van goederen. Dat is tot op heden het meest normaal in ons land.

Een Kamermeerderheid van VVD, PvdA, GL en D66 vindt dat dit anders moet. Het trouwen op huwelijkse voorwaarden moet de standaard worden. Wie toch wil huwen in gemeenschap van goederen, moet straks eerst maar even naar de notaris om dit apart te regelen.

Ook al vindt veruit de meerderheid van de bevolking dat een huwelijk 
in gemeenschap van goederen het meest normaal is, de vier kamerfracties hebben in hun wijsheid geconstateerd dat deze variant niet meer van 
deze tijd is. Hij past volgens deze 
partijen niet meer bij de huidige, geïndividualiseerde samenleving.

De indieners van het voorstel wijzen erop dat de gemeenschap van goederen oorspronkelijk bedoeld was ter bescherming van vrouwen die geen eigen inkomen konden verwerven omdat ze voor de kinderen moesten zorgen. Dat is vandaag de dag anders geworden. Vrouwen zijn nu prima in staat zelfstandig inkomen te verwerven. Dus die rechtsbescherming van vroeger hebben ze niet meer nodig.

Het plan van de vier partijen is een typisch voorbeeld van Haagse drammerigheid. Terwijl het overgrote deel van de samenleving geen enkel probleem heeft met de huidige gang van zaken rond huwelijken, moet die toch op zijn kop worden gezet omdat de missionarissen van het emancipatiedenken vinden dat zij met hun zendingswerk de gestelde targets moeten halen. Pechtold en zijn vrienden weten wat goed is voor het volk. Over paternalisme gesproken.

De indieners van het voorstel zien het huwelijk feitelijk als een afspraak tussen twee mensen die elkaar gevonden hebben en dat met hun trouwbelofte bezegelen. Maar verder blijven het twee zelfstandige individuen die elk hun eigen leven hebben. Die ook weer hun eigen weg kunnen gaan als hun dat beter uitkomt.

Dat is fundamenteel anders dan de christelijke opvatting over het huwelijk. Met de huwelijkssluiting gaan man en vrouw niet alleen samen verder maar vormen ze ook een eenheid. Samen delen is de basis van het huwelijk. Dat geldt niet alleen het delen van lief en leed, maar ook van mijn en dijn. Dat hoeft niet apart te worden vastgelegd; het is vanzelfsprekend.