In een kleine veertig jaar is er in Nederland ten aanzien van de plaats van de vrouw veel veranderd. Dat geldt met name de positie van de gehuwde vrouw op de arbeidsmarkt. Weliswaar is bij jonge moeders het tweeverdienersmodel nog geen gemeengoed geworden. Maar een halve baan hebben die vrouwen toch vaak wel. De hele dag thuiszitten om voor de kinderen te zorgen heeft in onze maatschappij geen status. Bovendien brengt men dan ook geen geld in om hypotheek, vakantie of tweede auto te betalen.Daarnaast eisen vrouwen ook hun aandeel op in allerlei leidinggevende en bestuurlijke functies. Een gelijke verdeling beschouwt men als normaal. Waar dat nog niet gerealiseerd is, klaagt men over een glazen plafond dat de carrière van vrouwen zou belemmeren.

Waar de persoonlijke ontplooiing van de vrouw vooropstaat, worden kinderen hinderpalen en gaat de huwelijksband spoedig knellen. Geen wonder dat huwelijk en gezin tegenwoordig onder druk staan. Het verschijnsel van de bewust kinderloze vrouw deed zijn intrede. In andere gevallen wordt het krijgen van kinderen zo lang mogelijk uitgesteld of het aantal kinderen in ieder geval beperkt tot een of twee.

De gereformeerde gezindte (breed of smal genomen) liep bij al deze ontwikkelingen niet voorop. Integendeel, men had en heeft daarbij z’n bedenkingen. Maar tegelijkertijd valt te constateren dat geleidelijk aan deze gedachtegang en levenspatronen ingang vinden. Eerst bij de meer moderne gereformeerden, die zich erop beroemen dat ze midden in de wereld staan, maar vervolgens ook bij hen die vanouds gerekend worden tot het meer behoudende deel. De enquête die enige tijd geleden door het RD gehouden werd, wijst daar duidelijk op.

Ook hier zien we hoe een minderheid zich, met een zekere tijdsvertraging weliswaar, aanpast aan hetgeen in de brede maatschappij gangbaar is en aanbevolen wordt. De overheid heeft niet geschroomd haar juridische en fiscale instrumentarium te gebruiken om deze ontwikkeling te stimuleren.

Nu is het natuurlijk niet zo dat gezinspatronen en maatschappijmodellen van vijftig of honderd jaar geleden zonder meer gehandhaafd moeten blijven. De opmars van de huishoudelijke apparaten en het omvangrijke aanbod in de supermarkten hebben de huishoudelijke werkzaamheden van de vrouw aanzienlijk verlicht, waardoor er eerder ruimte komt voor taken buitenshuis. Ook het opleidingsniveau is belangrijk gestegen. Maar er is meer aan de orde.

De bijbelse gedachte dat de man het hoofd is van de vrouw (Efeze 5:23) vindt ook onder kerkgangers weinig weerklank meer. Geen wonder dat de SGP het ook in eigen kring moeilijk heeft met haar visie op de vrouw in de politiek. De bezwaren tegen de toelating van de vrouw tot de kerkelijke ambten brokkelen evenzo af. Nog wel niet in de achterban van het RD, maar bijvoorbeeld wel in de kring van de EO.

De stelling is te verdedigen dat de hedendaagse confrontatie van de bijbelse boodschap met de moderne cultuur, met name plaatsvindt op het vlak van de man-vrouwverhouding. Niet voor niets werd de negatieve houding van de SGP ten aanzien van vrouwen en homo’s de afgelopen weken door velen genoemd als een onoverkomelijk struikelblok om die partij aan het kabinet te laten deelnemen.

Daarbij is het uiteraard van belang om misverstanden weg te nemen en karikaturen te bestrijden. SGP’ers zijn niet per definitie antivrouw of antihomo. Maar de gangbare opvattingen over homoseksualiteit en de man-vrouwrelatie kunnen zij niet onderschrijven.

Het heeft ook geen zin om op deze punten wat toe te geven, teneinde meer geaccepteerd te worden. Zo kan een principiële partij niet met dergelijke zaken omgaan.