Lindsay Brown, internationaal directeur van de Lausanne Movement, die het zendingscongres organiseerde, sprak tijdens de afsluitende bijeenkomst over zeggen en doen. „We kunnen niet bij zending betrokken zijn voordat we helder zijn in wat we geloven. Zonder dat we gegrond zijn in de Waarheid hebben we weinig of niets te bieden.”

Volgens Brown kunnen christenen het niet maken om zich te isoleren van de samenleving en zo te beweren dat de verwording van de wereld aan hen niet ligt. „Dat is geen liefde, maar wereldgelijkvormigheid. Deelnemen aan de samenleving daarentegen is geen wereldgelijkvormigheid, maar liefde.”

Ook sprak hij over een aantal verwachtingen over de uitkomst van de conferentie. „Hoe kunnen wij rust hebben terwijl miljoenen mensen niet gehoord hebben van het Evangelie. Sinds 1974 is er een enorme toename van het aantal Bijbelvertalingen. Wie weet wat het gevolg zal zijn van dit congres.” Brown riep de congresdeelnemers op om na te denken over hun eigen rol. „Welke nieuwe initiatieven gaat u nemen?”

Vanuit 2 Korinthe 4:1-7 stond Brown daarna stil bij drie punten. In de eerste plaats hebben christenen een missie: het verkondigen van het lijden van Christus, Zijn dood en opstanding. Ten tweede dienen ze zich bewust te zijn van de eigen handel en wandel. Ten slotte riep hij de congresgangers op de moed niet te verliezen. „Sommigen van ons zullen terugkeren naar een gebied waar het christendom verbazingwekkend groeit, zoals Nepal of Mongolië. Anderen keren echter terug in moeilijke omstandigheden.”

Aan het einde van het congres was er een gezamenlijke gebedsdienst en avondmaalsviering. Alle aanwezigen zeiden gezamenlijk de Geloofsbelijdenis van Nicea op en baden voor de kerk. De bijeenkomst werd afgesloten met het zingen van geestelijke liederen.