IJsvlakte
In september was ik betrokken bij een expeditie naar de ijskap van Groenland. In een ongekend mooi bevroren landschap dat lag te schitteren in de zon genoten we van dit unieke stukje van de aarde. We sloegen de tenten op en sliepen op de ijsvlakte, omringd door witte en blauwe bergen van ijs. Ver van de bewoonde wereld was het echt kamperen zoals kamperen bedoeld is. Verstoken van moderne apparatuur. Hoewel, we hadden wel zonnepanelen over de tent liggen. Daarmee konden we heel efficiënt de batterijen van de camera’s opladen. Zodat we naderhand de beelden konden vertonen via de media. Met een belangrijke boodschap: de ijskap smelt in een zorgwekkend tempo. Dat is bekend uit recent wetenschappelijk onderzoek. Wij konden het met eigen ogen zien. Muren, zo hoog als een flatgebouw, die met donderend geraas instortten. Op zich is dat een natuurlijk proces, maar wel een proces dat steeds sneller verloopt. Als de hele ijskap van Groenland zou smelten, verdween de complete Randstad ruimschoots in de golven van de zee.
Niemand weet hoe het smelten in de komende decennia zal doorzetten. Maar de huidige ontwikkelingen beloven weinig goeds.
Het is ongelooflijk dat we in een land leven waar nog wordt getwijfeld aan de ernst van de situatie. Waar zelfs wordt betwijfeld of het klimaat überhaupt wel verandert. En als het zo zou zijn, wat dan nog? reageert men dan.
Zolang wij er warmpjes bij zitten, gaan we gewoon lekker door met onze energie- en grondstoffen verslindende levensstijl. Het enige eerlijke antwoord daarop is de oproep kleur te bekennen en eindelijk goede rentmeesters te worden.
