„Strijdt om in te gaan door de enge poort…”

De meeste mensen zullen tot de eeuwige pijn verwezen worden. Weinigen zijn er uitverkoren. Velen gaan de brede weg op. Weinigen zijn er die door de enge poort gaan. Dat wordt ons niet alleen bewezen met woorden, maar ook met vele voorbeelden in de Heilige Schrift. In de oude wereld, waar Noach in leefde, ging God in het gericht met het menselijk geslacht en verdierf de boze met de goddeloze door de zondvloed. Hij behield echter de godzaligen. En hoeveel werden er behouden in die grote menigte? Een paar, zegt Petrus (2 Petrus 2 :5), dat is acht zielen.

In de dagen van Abraham stelde Hij (Genesis 29) bij de verwoesting van Sodom en Gomorra, toen Hij die steden met vuur van de hemel verbrandde, alleen drie zielen daarbuiten. In de tijd van Mozes (1 Korinthe 10) bracht God het volk van Israël uit Egypte om het te planten in het Beloofde Land. Het is om ons te vermanen. Hoeveel van het volk dat uit Egypte optrok zijn er gekomen? In Numeri 26 lezen we van twee, Jozua en Kaleb en niemand meer.

Om te besluiten, er zijn weinig christenen, vergeleken bij de heidenen, die verloren zullen gaan. Onder die christenen zullen weinig zalig zijn. Daarom, wie God en zijn eigen ziel liefheeft, moet gedurende de tijd van dit leven arbeiden om in te gaan door de enge poort.

Thomas Tymme, 
predikant in Engeland

(”Een zilveren poortklok”, 1635)