Ik was er ook. En ook ik genoot van de hernieuwde kennismaking met oud-klasgenoten. Niet na 20 jaar, maar na 35 jaar. Wat me opviel is dat ze allemaal met een flink stuk gebrokenheid te maken kregen. Ernstige ziekte, burn-out, echtscheiding, weduwschap, handicap enzovoort.

De meesten hebben hun kinderen ook naar een reformatorische school gestuurd. Ook zij gunden hun kinderen hetzelfde als Laurens.

Maar de praktijk was weerbarstig! Er bleken nog niet zo heel veel docenten te zijn die het heil van de leerlingen op het oog hadden. Er waren leerlingen die een stukje betrokkenheid heel hard nodig hadden, maar die niet kregen omdat ze ondersneeuwden in de massaliteit. Andere leerlingen klaagden dat de docenten nooit over het geloof spraken.

Toch is dit onderwijs het waard dat we er de schouders onder zetten. Dat wil ik van harte onderstrepen. Laten we veel bidden dat ons nageslacht mag opgroeien in de ”kweekhof” (ds. Meeuse, symposium). Bidden dat de gezinnen van onze kinderen, onze kerken en scholen wijngaarden mogen zijn waar vruchten voor de Landman rijpen. Tot zegen voor de samenleving, waarin wellicht mensen als ”Boris” en ”Jasper” het voor het zeggen krijgen.

Riet van Cappellen-v.d.Hoog

Rotterdamseweg 20

2921 AP Krimpen aan den IJssel