Bijna was ik het vergeten vandaag. En dat is geen wonder. Alweer 53 weken is het geleden dat ik u ontmoette.

Tenminste, de meesten van u. Regelmatig zie ik de fractievoorzitters tijdens een informatiegesprek. In de hoop steeds weer dat het nu de laatste keer zal zijn. Xenofobie, pro of contra, lijkt de agenda te beheersen. Vreemdelingenhaat betekent dat, dat wist u vast wel.

Altijd vervelend, zo’n periode na de verkiezingen. Nooit echter heb ik me zo geërgerd als nu. Oranjes mogen dat natuurlijk niet laten merken.

Raar eigenlijk, want een koningin heeft ook gevoelens. Antipathieën zelfs.

Negatieve gevoelens krijg ik vooral bij politieke draaikonten. Ja, het valt heus niet mee om koningin te zijn. En zeker niet op Prinsjesdag.

Luitjes, alle gekheid op een stokje. De slimmeriken hebben al lang door dat ik zojuist een taalgrapje uithaalde.

Of zijn die er niet in de politiek? Soms denk ik dat. Welke Tweede Kamer haalt het nou in z’n hoofd om met z’n allen meer dan honderd dagen te doen over de informatie rond een nieuw kabinet? Honderd dagen. Informatie! Ik weet dat ik u niet over één kam mag scheren, want sommigen hadden graag wat meer vaart gemaakt. Maar uitgerekend aan hen werd niks gevraagd.

Tja, als die rakkers van rechts door willen modderen nadat ze kopje-onder gegaan zijn, als ze na een aardbeving in het CDA opnieuw willen pogen er stabiel uit te komen, dan houd ik ze niet tegen. Dat zou ik wel willen natuurlijk, maar dat kan ik niet. Want met elkaar vormen ze wel een meerderheid. Een lichte meerderheid weliswaar, maar met de jongens van de SGP erbij wordt het al fors zwaarder.

Ik kon het niet laten om Tjeenk Willink weer in te zetten. Gewoon voor de grap. En om duidelijk te maken: wacht even, ik ben er ook nog. Ik mag dan niet zo veel te zeggen hebben, juist bij formaties pak ik mijn rol.

Eigenlijk is het te zot voor woorden. Meer dan honderd dagen informeren tijdens de meest heftige crisis sinds tachtig jaar. Iedereen weet dat er gigaveel bezuinigd moet worden. Alleen mag ik dat niet vertellen, want de jongens die het straks moeten maken, zijn nog met een regeerakkoord bezig. Terwijl de boel in de hens staat, overleggen ze eerst wie voor brandweer mag spelen en hoe er geblust gaat worden.

Daarom moet ik volstaan met een nietszeggend praatje. Zo werkt het immers: lopende de kabinetsformatie past het huidige kabinet terughoudendheid bij het doen van beleidsvoorstellen. Het is om te gillen.

Ik beperk me dus tot algemeenheden en focus dan maar op de economie. Al weet u best hoe belabberd we ervoor staan. Dat er flink bezuinigd moeten worden, de werkloosheid omlaag moet, de concurrentiepositie opgepoetst moet. Eigenlijk interesseert de economie me niet veel. Waar praten we over, een paar eurootjes meer of minder in de knip. Kijk dan eens naar landen waar echte rampen plaatsvinden, waar baby’s sterven in schamele tenten, waar bejaarden nooit hoorden van een pensioen en waar werklozen werk verzinnen om nog iets te kunnen eten. Dit land heeft echt wel andere problemen dan economische. U snapt wel dat ik het daar niet over kan hebben. Zo’n analyse heeft immers met politieke kleur te maken. Daar staat een Oranje boven.

Nog één ding: in dit land is stabiel bestuur gewenst. Hoort u me: stabiel bestuur. Helaas heb ik daar nou juist weinig vertrouwen in. Stabiel bestuur, laat me niet lachen zeg…”

Zo klonk het niet in Den Haag deze week. Maar stel dat de koningin uit haar rol getreden was. Dat ze gedacht had dat zoiets een keer moest kunnen na zo veel jaren trouwe dienst. Stel dat ze vindt dat men er in Den Haag een zootje van maakt, dat ze om die reden een keer een signaal af wilde geven. Dan had het zomaar haar tekst kunnen zijn.

Natuurlijk is dat niet gebeurd. Daar is de koningin veel te formeel en te wijs voor. Nee, ze heeft zich, op een enkel taalgrapje na, prima gekweten van haar taak.

Ze eindigde niet met stabiel bestuur, maar begon ermee. Met droge ogen heeft ze het uitgesproken: dit land heeft een stabiel bestuur nodig. Haar gedachten kunnen we niet lezen.

Ik ben er wel benieuwd naar. Misschien dacht ze: Jan Peter, ben jij de man om mij dat te laten zeggen? Of vond ze dat de begrippen ”stabiliteit” en ”gedoogsteun PVV” zich niet met elkaar verdroegen.

Stabiel bestuur. Er lijkt maar één stabiele factor te zijn in ons staatsbestel. Dat is de koningin zelf. Zij mag regeren bij de gratie Gods. Van Hem verwacht ze kracht en zegen voor degenen die het land besturen. Zij bidt daarom en weet dat velen dat met haar doen.

Heb u deze week al gebeden voor regering en koningin?

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl