„Kenmerkend voor een contrasterende gemeenschap noemt hij vier punten. De eerste is gemeenschap van zorg. Liefdevolle zorg binnen een kerkgemeenschap lijkt een privéactiviteit te zijn, maar hier gaat een krachtig publiek getuigenis van uit. Als tweede kenmerk noemt hij gemeenschap van discipline, waaronder hij zowel tucht als zelftucht verstaat. Van de nadruk leggen op discipline gaat een getuigenis uit in onze losgeslagen samenleving. Een derde kenmerk is de gemeenschap als drager van traditie. In dit verband verwijst Kennedy naar de bevindelijke groeperingen die nog steeds verwijzen naar de Reformatie en de Nadere Reformatie. De christelijke traditie relativeert het hijgerige en oppervlakkige leven in de samenleving. Als laatste kenmerk wordt de kerk als communicatieve gemeenschap genoemd. Willen kerken een contrasterende gemeenschap zijn, dan moeten ze het vermogen hebben een kritische dialoog aan te gaan met de wereld om hen heen. (…)

Kennedy vindt het van groot belang dat kerken een helder getuigenis afleggen in het publieke domein. Een contrasterende gemeenschap is stevig gegrond op de Bijbel, maar ook betrokken bij de wereld. Als de kerk te weinig onderscheidend is, gaat zij ten onder in gelijkvormigheid met de cultuur. Dat is een les voor kleurloze protestanten. Aan de andere kant kun je ook geen contrasterende gemeenschap zijn wanneer je niet of nauwelijks communiceert met de buitenwereld. Dat is een les voor bevindelijk gereformeerden, die de kerk soms zien als een eigen eilandje om zich helemaal op terug te trekken en zich daarbij niet of nauwelijks bemoeien met die grote wereld om hen heen, in de hoop dat die wereld hen dan ook met rust zal laten. Laten we echter bedenken, dat de strijd tussen Babel en Jeruzalem zich meer en meer zal toespitsen. Toch blijft het de roeping van de kerk om een stad op een berg te zijn.”