Ellen over OV-chipkaarten
Laat ik mij een NS-voordeelurenkaart aanschaffen, dacht ik een tijdje geleden. Had ik allang moeten doen, scheelt 40 procent, de kosten heb ik er zo uit en ik krijg er meteen een OV-chipkaart bij.
Ik wandelde naar het station in mijn buurt en bestelde er één bij het loket.
Buiten werd het station luidruchtig verbouwd, binnen toverde een vrolijke jongen allerlei formulieren tevoorschijn die ik moest invullen in blokletters. Intussen was hij aan het dollen met een vrolijke collega.
„Wat een herrie”, zei de één.
„Doen ze sinds jij hier bent”, zei de ander.
Ze keken stiekem naar mij om te zien of ik om hun grapje moest lachen en dat was gelukkig zo.
Ik vulde alle formulieren helder en duidelijk in, ik betaalde 55 euro en de jongen gaf me een doodgewoon treinkaartje in een plastic hoesje.
„O? Is dát nu een OV-chipkaart?” vroeg ik.
„Dat is uw vervangende kaart mevrouw”, zei de jongen. „Over twee maanden krijgt u de echte thuisgestuurd.”
Voldaan liep ik naar huis. Pas een paar dagen later merkte ik dat dat ene zinnetje van die vrolijke jongen nog steeds rondzong in mijn hoofd.
Over twee maanden krijgt u de echte.
Over twee maanden.
Twee maanden.
Máánden?
Het bleek nog te kloppen ook. Na twee maanden lag er een glimmende, gepersonaliseerde OV-chipkaart op de mat, met een leuk pasfotootje erop en alles. Maar ik kon me toch niet voorstellen dat het twee maanden had geduurd om hem te maken.
Ik besloot even met de NS te bellen. Ik moest 0,10 cent per minuut betalen, plus de kosten voor het gebruik van mijn mobiele telefoon, maar ik kreeg wel meteen een vrolijke jongen aan de lijn.
„O, najaa, wat raar? Twee maanden? Er staat twee weken voor hier in mijn systeem.”
„Ja, nou ja, het heeft dus wél een maand of twee geduurd voor ik hem had, dus in principe had die jongen gelijk, dus ik denk: ik zeg het even, misschien kun je het doorgeven.”
„Ja, nou ja, er staat hier dus dat er twee weken voor staat. Dus.”
„Ja, nou, neem ’t signaal mee zou ik zeggen.”
„Eh, nou, mevrouw nog een prettige dag verder!”
„Ho! Nog één vraagje. Ik heb dus nu die kaart, maar nu heet ik Mevr. L. in plaats van Mevr. C. En ik heb heel duidelijk geschreven in blokletters.”
„O, maar dát is helemaal geen probleem hoor mevrouw, dat maakt niet uit, daar krijgt u geen boete voor of zo.”
