Commentaar: ChristenUnie en SGP: elk zijn eigen taak
Er zit iets vreemds en iets wrangs in dat twee partijen die zich beide baseren op de Bijbel, in de dagelijkse politiek nog zo vaak op een verschillend spoor terechtkomen. Het verschil dat zich al een jaar of tien aftekent, namelijk dat de ChristenUnie op sociaaleconomisch terrein meer in de linkse hoek opereert en de SGP meer in de rechtse, spitst zich momenteel nog verder toe in de houding die beide partijen innemen ten opzichte van een nieuwe politieke beweging, de PVV van Wilders.
De ChristenUnie houdt van deze partij angstvallig afstand. Samenwerking met de PVV in een coalitie achtte CU-leider Rouvoet tijdens de verkiezingscampagne schier onmogelijk. Nu, in de formatieperiode, gaat hij nog een stapje verder. Voor hem, en ook voor andere CU-voormannen, is het onbegrijpelijk dat een christelijke partij als de SGP überhaupt na wil denken over gedoogsteun aan een kabinet waarbij ook de PVV betrokken is. Een partij die de samenleving verdeelt, die vrijheidsrechten dreigt aan te tasten, zo’n partij moet je niet helpen te normaliseren, redeneert de CU.
De lichte irritatie die er bij de ChristenUnie bestaat ten aanzien van de opstelling van de SGP, is er ook omgekeerd. Bij de SGP snapt men maar niet dat Rouvoet de coalitie die nu wordt gesmeed zó negatief tegemoet treedt. Is paars dan bijvoorbeeld wenselijker? En waarom de PVV nog kritischer bejegenen dan veelal antichristelijke partijen als D66 en GroenLinks?
In het soms vinnige debat tussen SGP en ChristenUnie mengt zich bovendien een stukje oud zeer. Het heeft de CU altijd pijnlijk geraakt dat de SGP de oogst van het kabinet-Balkenende IV, waarin de ChristenUnie participeerde, vanuit christelijk oogpunt bezien „te mager” vond. Dit pijnpunt keert nu terug in de discussie over het al dan niet gedogen van het kabinet-Rutte I. Hoe kan het nu toch dat de SGP zo’n kritiek had op ons kabinet omdat wij op ethisch gebied hoogstens een ”standstill” tot stand brachten, terwijl zij zelf een rechts kabinet wil gaan gedogen wanneer er slechts op medisch-ethisch terrein geen verslechtering plaatsvindt?
Maar díe vergelijking gaat natuurlijk maar in beperkte mate op. De ChristenUnie zat áán de onderhandelingstafel en later ín de Trêveszaal. Aan een partij die zo’n kans krijgt, mag je logischerwijze hogere eisen stellen qua invloed op het regeerakkoord en het kabinetsbeleid.
Daarbij komt dat de SGP niet eens echt gedoogt. In lijn met haar gouvernementele traditie wil zij ook deze coalitie met een in principe welwillende grondhouding tegemoettreden, terwijl zij tevens haar huidige spilpositie heeft benut om, zonder zich te binden aan afspraken, te pogen bepaalde verslechteringen in het beleid te voorkomen. Wat kan daarop tegen zijn? Is dat niet gewoon ”doen wat je hand vindt om te doen”?
Ten slotte, stel dat het zo is dat de ChristenUnie in een kabinet en de SGP buiten een kabinet er beide in slagen kwalijke ontwikkelingen in ons land tijdelijk te vertragen of stil te leggen, zou dát dan niet de tot dankbaarheid stemmende constatering kunnen zijn waarop beiden partijen, met erkenning van onderlinge verschillen, elkaar de broederhand reiken?
