Meer en meer, constateert de emeritus hoogleraar vanwege de Gereformeerde Bond, stellen mensen allerlei eisen aan preken. „De preek dient actueel te zijn, aan te spreken, gemakkelijk in het gehoor te liggen, niet te veel moeite te kosten. De prediker moet boeiend zijn, creatief, inspirerend, charismatisch. Of, een variant hierop: de preek moet niet gewoon, maar heel bijzonder zijn. De prediker moet een bijzondere bevindelijke spreekstijl gebruiken.”

Prof. Verboom: „Sluipt hiermee niet een nieuw arminiaans gevaar de preek, als verkondiging van het Evangelie, binnen? De Reformatie leert dat de prediker een dienaar is van het Woord. Hij, en de preek, is slechts een instrument. Een stem, om het met prof. A. de Reuver te zeggen. Maar in deze nieuwe visie is dat veel te weinig. En zo wordt de verkondiging van het Evangelie afhankelijk gemaakt van allerlei voorwaarden – en krijgen we een arminaanse prediking.”

De emeritus hoogleraar sprak gisteravond in Nieuw-Lekkerland over ”Arminius in de hervormd-gereformeerde prediking”. „Het gaat me er nu niet om een oordeel uit te spreken over de doorsnee prediking in onze gemeenten. Dat kan ik niet en past me niet. Wel wil ik proberen arminiaanse tendensen aan te wijzen.”

Prof. Verboom signaleerde hierbij dat „het gevaar van Arminius” in onze tijd ook „van een andere kant” kan komen. „Het gaat dan niet zozeer om arminianisme bij de prediker ten aanzien van de hoorders, maar om arminianisme bij de hoorders ten aanzien van de prediker en de preek.”

Doet het er dan helemaal niet toe hoe er wordt gepreekt? „Zeer zeker wel. Maar nooit als voorwaarde, waarvan de betekenis van de preek –als verkondiging van de zeer blijde boodschap (DL I,3)– afhankelijk wordt gemaakt. Deze vorm van arminianisme kan het dwaze en zelfs ergerniswekkende karakter van de prediking onschadelijk maken.”