Obama gaat echter voor meer dan vriendelijke woorden. Hij wil een vredesverdrag tussen beide rivaliserende partijen totstandbrengen. En dan niet een halfslachtige overeenkomst zoals de Osloakkoorden van 1993, maar een definitieve oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict. Iets wat nog geen van zijn voorgangers voor elkaar heeft gekregen. En de deal moet ook nog eens binnen een jaar rond zijn.

Obama’s ambitie is natuurlijk prijzenswaardig. Of de Amerikaanse president echter over voldoende realiteitszin beschikt, is nog maar de vraag. In de eerste plaats kan er van een échte Palestijnse staat –met alle daaraan verbonden soevereine rechten– al sowieso geen sprake zijn. Israël wil en kan niet toestaan dat een Palestijnse staat over een eigen leger beschikt, het luchtruim controleert en zware wapens aankoopt – om maar enkele bevoegdheden van een reguliere staat te noemen.

Evenmin ligt het voor de hand dat Mahmud Abbas afstand doet van enkele van zijn belangrijkste eisen: het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen en Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat. Beide onderwerpen zijn voor Israël –terecht– onbespreekbaar.

Bovendien heeft terugtrekking uit ‘bezet’ gebied geleerd dat het de problemen doorgaans alleen maar verergert. Neem de Israëlische aftocht uit Zuid-Libanon en uit de Gazastrook. Beide acties lokten een golf van geweld uit.

En dan is er nog altijd de religieuze component, hoewel het tegenwoordig nauwelijks nog politiek correct is om dat aspect te benoemen. Desondanks is het een feit dat de hoogste islamitische autoriteit, de islamgeleerden van de al-Azhar universiteit in Caïro, in 1948 een fatwa uitvaardigden om islamitisch grondgebied van de ongelovigen te zuiveren en zo nodig als martelaar in de strijd tegen de Joden te sterven. Het handvest van Hamas laat in dat opzicht ook weinig aan duidelijkheid te wensen over.

Over Hamas gesproken, het is nog maar de vraag of de Palestijnse Autoriteit kan garanderen dat deze beweging ook niet op de Westelijke Jordaanoever met geweld de macht zal grijpen als Israël zich volledig zou terugtrekken. De aanslagen van de afgelopen dagen hebben genoegzaam duidelijk gemaakt wat de bedoelingen van Hamas zijn.

Hoe dan verder? Na de verovering van de Westelijke Jordaanoever in 1967 kende het gebied economische vooruitgang. Palestijnen verdienden hun geld in Israël. De obsessie met een definitieve politieke oplossing sinds de Osloakkoorden heeft alleen maar geweld en onveiligheid gebracht. Laat er eerst maar eens sprake zijn van een economisch vredesproces. Dat proces is echter al jarenlang geblokkeerd door zakkenvullende Palestijnse leiders – Yasser Arafat voorop. Met alle gevolgen van dien.