Langzaam lijkt de wereld te gaan beseffen wat voor een gigantisch drama zich in het Aziatische land voltrekt. De hulpverlening kwam betrekkelijk laat en traag op gang, zeker als men dat vergelijkt met rampen zoals de aardbeving in Haïti en de tsunami.

Een belangrijk verschil met de twee laatstgenoemde catastrofes en de watersnood in Pakistan is dat de aarbeving en de tsunami plotseling gebeurden. In een ogenblik tijds kwamen honderdduizenden mensen om. In Pakistan zwelt het water gestaag gedurende langere tijd, waardoor de meeste mensen nog op tijd een goed heenkomen kunnen zoeken. Daardoor is het aantal dodelijke slachtoffers veel lager. Op dit moment zijn er ruim 1600 doden geteld. Zo bezien lijkt de ramp in Pakistan dus mee te vallen.

Schijn bedriegt echter. Op dit moment is het aantal mensen dat dringend hulp nodig heeft 20 miljoen. Dat aantal zal de komende dagen nog toenemen omdat de overstromingen zich nog verder uitbreiden. Ter vergelijking: in Haïti waren er na de aardbeving 3 miljoen mensen die hulp nodig hadden en bij de tsunami 5 miljoen. Wie die cijfers vergelijkt, ziet dat VN-chef Ban Kin Moon terecht sprak van een ramp van ongekende omvang.

Inmiddels lijkt er enig schot in de hulpverlening te komen, althans als men de toegezegde bedragen optelt. Er is nu ruim 650 miljoen beloofd. Dat is nog lang niet voldoende. Komende donderdag zullen de samenwerkende hulporganisaties met de Nederlandse omroepen een nationale inzamelingsactie houden. Maar uit de opzet blijkt dat men minder eendrachtig optrekt dan vorige keren. Was het bij eerdere acties gebruikelijk dat de gezamenlijke omroepen samen een programma samenstelden, nu doet elke zender zijn eigen ding.

Binnen kerken is er, vergeleken met bijvoorbeeld Haïti, tot nu toe ook nog maar weinig aandacht geweest voor de nood in Pakistan. Slechts enkele gemeenten hebben inmiddels een extra collecte gehouden, terwijl vergeten rampen juist de aandacht van christenen zouden moeten krijgen.

Slachtoffers in Pakistan die in het bijzonder aandacht behoeven, zijn juist de christenen daar. Officiële instanties van de overheid schamen zich niet om hen bewust te vergeten. Christenen worden bijvoorbeeld genegeerd bij uitdeling van voedsel en water. Hun geloofsovertuiging maakt hen tot verworpenen der aarde.

Christelijke organisaties hebben daarom de moeilijke taak om juist deze vergeten slachtoffers te helpen. Waarbij het vanzelfsprekend niet juist is om niet-christelijke getroffenen van de weeromstuit ook maar te negeren. In de hulpverlening mag geen onderscheid worden gemaakt. Ook hier geldt: christenen dienen zich juist in hun daden te onderscheiden.