In tegenstelling tot wat ‘thuis’ in de media klinkt, zijn we nog steeds met honderden collega’s aan de slag om de terugverplaatsing van mensen en middelen naar Nederland mogelijk te maken. De zomer in Afghanistan is heet en raketaanvallen vinden nog steeds plaats, zodat onze mensen ook alle steun verdienen vanuit Nederland om hun missie uit te voeren.

Het contact tussen de teamleden onderling is uitstekend. Om fit te blijven, gaan we geregeld ’s ochtends om een uur of zes hardlopen. We kiezen een route tussen de buiten- en binnenring van het kamp Tarin Kowt, beter bekend als Kamp Holland. Het is gelegen in de provincie Uruzgan, ver verwijderd van het centrale gezag in Kabul. In een wolk van fijn poederzand rennen we langs de Afghaanse wachtposten aan de buitenring, tegen wie we hijgend ”salaam” roepen. ’s Ochtends vroeg is het behalve relatief koel (zo’n 25 graden) ook vaak wat helderder. Overdag hangt er al snel een fijne stofnevel en loopt de temperatuur op tot boven de 40 graden. De geweldige bergen in de verte zijn dan nauwelijks zichtbaar.

Tweemaal in de week houden we hier een Bijbelkring. We komen met acht of negen personen samen in de intieme Chapel. Meerderen kom ik vrijwel dagelijks tegen en dat is over en weer erg bemoedigend. Een jonge militair is –kan ik wel zeggen– enkele weken geleden tot geloof gekomen. Hij ervaart dat God de dingen omzet, verandert in zijn hart. Zonde is een realiteit voor hem geworden. Alleen zijn veel dingen hem nog niet duidelijk. Hij bidt tot God, maar hoe past Christus daarbij? Is de Heiland iemand anders dan God? En waarom is het nodig Hem te kennen? Gaandeweg wordt hem duidelijk wat het Evangelie inhoudt. Zijn vriendin thuis weet nog niets van zijn verandering en het is niet mogelijk om dat aan de telefoon uit te leggen…

Een andere jongen leerde ik al in Nederland kennen en hier wordt via de Bijbelkring de kennismaking voortgezet. Helaas wordt hij erg gepest door kamergenoten en vlucht hij min of meer naar mijn kantoor. Door ingrijpen van een daadkrachtige militair komen de kamergenoten ertoe om de zaak met hem uit te praten. Interne ”peace-keeping” hoort ook bij het werk…

Een jonge Australische militair kruist mijn pad. Zijn grootste wens is theologie te gaan studeren en legerpredikant te worden. Wonderbaarlijk is het hoeveel we, komend van de einden der aarde, gemeen hebben qua reformatorische theologie.

Ds. P. L. D. Visser, krijgsmachtpredikant vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken, is eind juli uitgezonden naar Uruzgan. De komende maanden hoopt hij regelmatig een impressie te geven van zijn verblijf.