„Zie, een zaaier ging uit om te zaaien.”

Tijdgeloof is maar voor een tijd, historisch en toestemmend. Het is geloof aan de waarheid, zonder dat het Jezus tot zaligheid aangrijpt. Als er verdrukking of vervolging komt om des Woords wil, wordt de tijdgelovige terstond geërgerd. Het gaat met hem als met het gezaaide in steenachtige plaatsen. De zon begint te branden, waardoor dat gezaaide zonder wortel kwijnt, afvalt en verdort.

Zo is het ook in het geestelijke. De zon van verdrukking en vervolging begint te branden tegen de belijders van Gods Woord. Men wordt geroepen tot verdrukking vanwege dat Woord, tot die moeilijke strijd om in te gaan tot de enge poort. Men wordt geroepen tot zelfverloochening, kruisiging van het vlees en begeerlijkheden.

Men wordt geroepen tot navolging van het Lam, waar Het ook heengaat. Wat meer is, daar wordt de tijdgelovige terstond aan geërgerd. Hij verkiest liever Jezus en het Evangelie te laten varen dan Jezus en het Evangelie, met al die lasten zo zwaar voor het vlees, langer te dragen.

Zo’n soort toehoorders vond Jezus ook onder de Joden toen Hij als een Zaaier uitging om te zaaien.

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht (”De parabel van de zaaier”, 1752)