„Zie, een zaaier ging uit om te zaaien.”
Die vooroordelen heeft zo’n hoorder sedert lange tijd ingezogen bij verschillende kwade leraren die onwetend en onbekwaam zijn. Zulke vooroordelen maken het gemoed onbekwaam om de waarheid te verstaan en aan te nemen. De uitwerking is dan dat de boze komt en wat in zijn hart gezaaid is, wegrukt. De boze, dat is de duivel en zijn engelen. Zij worden afgebeeld door de vogels. Deze boze geesten weten op een listige wijze zo in de mens te werken dat hij door een menigte van vooroordelen en wanbegrippen verhard wordt. Hij neemt het woord van God dat door zijn oor op zijn hart valt niet aan. Het blijft daar liggen als op een harde weg en een betreden voetpad, ten prooi voor de boze geesten die als vogels toeschieten en het gezaaide woord wegrukken. Bidden we daar niet dagelijks voor: „Verlos ons van de boze”?

Wie betwijfelt het of Jezus trof zo’n soort hoorder, toen Hij als een zaaier uitging om te zaaien? Hij vond daar de Schriftgeleerden en Farizeeërs als een harde weg en betreden pad. Hun harten waren geheel bezet met de vooroordelen van een aards koninkrijk van de Messias, van de onfeilbaarheid van hun overleveringen en hun tempeldienst.

Johannes Barueth,
predikant te Dordrecht

(”De parabel van de zaaier”, 1752)