Raymond R. heeft losse handjes. Zijn strafblad meldt een reeks veroordelingen voor diefstal. „1994, 1996, nog een keer 1996, 1997, 1998, 1999”, leest politierechter mr. G. Bracht voor. In een zaaltje van de rechtbank in Leeuwarden hoort Raymonds vriendin de opsomming gelaten aan. R. en zijn kornuiten reisden stad en land af voor hun rooftochten: Den Haag, Almelo, Middelburg, Rotterdam.

Ditmaal staat de Zoetermeerder terecht voor de diefstal van een systeemkast bij Primafoon in Harlingen en van een digitale fotocamera in Sint Annaparochie. Raymond en zijn kompaan bedienden zich op 29 december 2001 van een beproefde tactiek. De een hield de winkelbediende aan de praat, de ander gapte de spullen. Kat in bakkie. Bij de roof in St. Annaparochie liep het duo echter tegen de lamp. Na een wilde achtervolging konden de dieven ingerekend worden. Een van de agenten voelde zich zo bedreigd dat hij zijn hand op zijn wapen hield.

Officier van justitie mr. H. Louwes eist 160 uur werkstraf. De aanklaagster heeft geen goed woord over voor de praktijken van R. „U gaat lekker ver weg op strooptocht en valt winkeliers lastig.”

Raymond R., vader een tweejarig dochtertje, zegt zijn leven te willen beteren. „Ik heb geen zin meer om in deze stoel te zitten.” De verstokte rover heeft een stevig gesprek met z’n vriendin gevoerd. Die zei dat het zo niet langer kon. Zijn raadsman, mr. R. Kaarls, verwoordt het zo: „Het niet hebben van een baan en uitkering hebben cliënt ertoe gebracht naar Friesland te gaan. Cliënt is bij zichzelf te rade gegaan. Hij wil gewoon gelukkig zijn. Huisje, boompje, beestje.”

Rechter Bracht veroordeelt de Zoetermeerder, overeenkomstig de eis, tot 160 uur werkstraf.

Een dief van een ander kaliber is Martijn M. (21) uit Eelde. Op 19 juli vorig jaar stal de jongeman bij Anjum een surfplank uit de auto van een collega-surfer. M. had gezien dat de jongeman waarmee hij de zee op was geweest, zijn autosleutel in de wielkast van zijn wagen had gelegd. In een onbewaakt ogenblik gapte Martijn de sleutel, haalde de surfplank weg en ging er met het ding vandoor. „Een impulsieve actie”, zegt M. bij de politierechter.

Toen Martijn M. drie weken later weer wilde gaan surfen bij Lauwersoog liep hij tegen de lamp. Een kennis herkende de gestolen plank en belde de rechtmatige eigenaar.

M., die al veel langer niet goed in zijn vel zit, besloot contact op te nemen met een hulpverleningsinstantie. De jongeman heeft jarenlang in een pleeggezin doorgebracht. Zijn vader is overleden, met zijn moeder heeft hij geen contact. Sinds zijn vijftiende heeft hij problemen met alcohol en drugs. Een rapport van de hulpverleningsinstantie waar M. verblijft, ziet er veelbelovend uit. De jongeman, die een blanco strafblad heeft, zet zich in om zijn leven op de rails te krijgen.

Officier van justitie Louwes eist tachtig uur werkstraf. Ze heeft een „dubbel gevoel” bij de zaak tegen de jongeman uit Eelde. „Aan de ene kant zeg ik: We hebben het over diefstal. Anderzijds ben ik blij dat de verdachte zelf hulp heeft gezocht en dat het goed met hem gaat, ondanks dat hij het niet makkelijk heeft gehad in zijn jeugd.”

M.’s raadsman, mr. E. de Mare, vindt de straf „erg fors” en vraagt de taakstraf voorwaardelijk op te leggen, temeer omdat Martijn een blanco strafblad heeft.

Politierechter Bracht gaat er tussenin zitten. Hij waardeert de goede inzet van Martijn bij de hulpinstelling, maar wijst erop dat een rechter er niet voor is „om mensen het bij een straf naar de zin te maken.” Eindoordeel: vijftig uur werkstraf.

Met deze 75e aflevering besluit de redactie de rubriek Rechtgezet.