De argeloze bezoeker zal zijn ogen uitkijken als hij de oprit van Van den Brink oploopt. De Veluwse handelaar heeft zijn koopwaar tot op het erf staan. De reden daarvan is heel simpel: de loodsen zijn overvol.

Van den Brink geeft een heuse rondleiding op het buitenterrein. Om de meter stopt hij om het verhaal achter een van zijn uitgestalde producten te vertellen. Dat begint bij een uit elkaar gevallen scootmobiel. „Die zijn voor de jongens op de boerderijen in de omgeving. Zij slopen de motor eruit voor hun skelter.”

De tweedehandsartikelen staan onder een afdakje. Op het eerste gezicht lijkt het materiaal van golfplaten te zijn, maar dat is slechts schijn. Het afdakje is gemaakt van bumpers van soldatenvoertuigen.

Iets verderop staat een roestige zeecontainer. Van den Brink trekt de deur open. „Hier zie je ongeveer 10.000 zwenkwieltjes liggen. Toen de veilingen op andere rolsystemen overgingen, bleven ze met deze wieltjes zitten. Daar heb ik een mooi partijtje van opgekocht.”

Tussen een rij wc-potten en enkele metalen platen rijst alweer een zeecontainer op. Het interieur bestaat uit dikke, groene brandslangen. Op een van de slangen is nog ”1962” te ontwaren. Van den Brink: „De slangen zijn overbodig geworden toen de brandweer tien jaar geleden overging op rode slangen. De groene waren te stug om op te hangen.”

Om de hoek staan tegen een wand groene ladders. Afkomstig van een verkoping op Vliegbasis Soesterberg. Een koopje. „Ze waren afgekeurd. Ik snap er niets van, want volgens mij is het prima materiaal.”

Van den Brink runt het bedrijf alleen. Af en toe komen twee zoons een avondje bijspringen. De zaak loopt aardig. „Natuurlijk, ik merk ook dat het crisis is. De dagen van de gouden eeuw zijn voorbij. Maar ik mag niet klagen.”

De Kootwijkerbroeker wijst op een karretje waarop tientallen armaturen liggen. Het blijken er 88 te zijn. „Gekocht van de overheid”, vertelt hij met een lach. „Die kon er niks mee beginnen. In een halfuur heb ik er een eentje opgelapt.”

Ondernemen zit de Veluwenaar in de genen. Zijn vader ging in 1949 al in de handel. Van den Brink senior kocht grote partijen sloophout op. Van het hout werden voerbakken gemaakt en legkisten voor de kippen. In 1983 nam Van den Brink de verantwoordelijkheid voor de onderneming op zich.

Een paar weken geleden heeft Van den Brink de stap genomen om internet te gebruiken. Hij kon er niet meer omheen. „Verschillende klanten accepteren geen faxen meer. Bovendien krijg ik met het jaar meer concurrentie van Marktplaats. Mensen willen niet meer rustig een uurtje kijken wat je te bieden hebt, maar gaan af op een paar plaatjes op de computer.”

In een van de loodsen staat het koopwaar metershoog opgestapeld. Slechts een smal looppad is over. De overige ruimte is bezaaid met allerhande voorwerpen. Van den Brink wijst op een partij van 900 blauwe stoelen. Trots: „Die gaan voor 25 euro per stuk de deur uit. Da’s leuke handel.”

Dit is het twaalfde deel in een serie over bijzondere tuinen en erven.