„…een vrouw in de stad, welke een zondares was…”
Sommigen worden overgehaald bijna zonder enige traan en enig geween. In die tranen en dat geween zijn dan nog verschillende trappen. Het klimt bij allen niet tot dezelfde mate. Bij sommige mensen valt de bekering bitter, er is veel gekerm en geween, zodat alles schudt en beeft van de weedom des harten. In anderen zijn deze gevoeligheden veel zachter en gematigder. Ook zijn het niet altoos tranen van droefheid, maar ook wel eens tranen van liefde en blijdschap over de ontmoetingen Gods in genade aan de ziel.

Ondertussen kunt u uw genadestaat hieruit vastmaken. Toen u de Heere Jezus zocht en tot uw deel verkoos, kwam u toen uw natuurlijke vervreemding van God, uw onmacht om uzelf daaruit te redden en uw vloekwaardigheid niet levendig onder het oog? Maakte dat alles, terwijl het oog uiterlijk geen tranen stortte, op uw ziel niet een diepe indruk van gevoeligheid, verlegenheid, boetvaardigheid en van treurige geraaktheid?

Ik heb nog een woord voor een ander soort van Gods volk. Zij durven zich de zondevergeving niet toe te eigenen. Zij staan al wenende van verre en durven nauwelijks ten avondmaal te gaan. Op zulke treurigen wil God neerzien en Hij betuigt er lust in te hebben. „Op dezen zal Ik zien, op den arme en verslagene van geest, en die voor Mijn woord beeft.”

Johannes Barueth,
predikant te Dordrecht

(”De boetvaardige zondares”, 1752)