Annie M. G. Schmidt heeft al vroeg afgehaakt vanwege de wijze waarop haar vader zijn ambt waarnam in hervormd Kapelle. De radio bleef in de pastorie zachtjes onder het bidden aanstaan. Vader Schmidt presteerde het om tijdens het gebed na de maaltijd mee te stampen op de jazzmuziek die uit de radio klonk. Toen zijn zoon er een opmerking over maakte, werd het gebed bij de maaltijd maar nagelaten.

Echter, ook als predikanten meer zijn dan dode wegwijzers, blijven hun kinderen toch kinderen van Adam. Ds. J. H. Koster kreeg in Montfoort klagers aan de deur omdat zijn kinderen appels hadden gestolen uit een boomgaard. Hij antwoordde heel nuchter: „Helaas, ik heb geen andere.”

Ds. D. A. Detmar diende Ede van 1834 tot 1844. Tot zijn gedachtenis is er naast de kansel van de Oude Kerk een gedenksteen aangebracht. De kinderen van Detmar hadden ook streken. De kansel van de kerk, die dateert uit 1675, is voorzien met een zestal zuiltjes tussen de panelen, waarop een engelenhoofdje te zien is. Maar wat deden de baldadige zonen van Detmar? Zij sneden de neuzen van de engelen met een mes eraf. Een en ander getuigde niet van eerbied voor het huis des gebeds. In 1919 heeft men zo goed en zo kwaad als men kon geprobeerd de neusjes te herstellen. Het lukte niet echt. Bij de kerkrestauratie van 1967 zijn de neusjes weer echt gerepareerd middels een soort plastische chirurgie. En nu maar hopen dat de domineeskinderen van Ede hun handen thuishouden…

Calvijn had geen kinderen. Die hij samen met Idelette kreeg, stierven kort hun de geboorte. Vanwege zijn kinderloosheid schimpten de vijanden vanuit het rooms-katholieke kamp dat God niet wilde dat er zaad van zo’n man in leven zou blijven. Calvijn zei daarop dat de Heere hem 10.000 geestelijke kinderen had gegeven.

Er is ook heel veel roddel over domineeskinderen. Ds. Jac. van Dijk vertelt in ”Het nooit verloren vergezicht” dat over de goddeloze zonen van de –kinderloze– ds. Zandt de wildste verhalen gingen. In hetzelfde boek schrijft hij: „Indertijd zou ik samen met ds. Zandt „tenten der ijdelheid” bezocht hebben. ’t Bleken restaurants te zijn.”

Er zijn ook heel wat kinderen in het voetspoor van hun ouders gegaan en kwamen als predikant of predikantsvrouw in de pastorie terecht. Maar niet altijd zat men op hetzelfde gereformeerde spoor. Is het een wonder dat ds. J. J. Poort eens zei dat hij liever zag dat zijn zoon Maarten blij circusartiest werd dan gefrustreerd predikant? Overigens zou ik liever in plaats van circusartiest een eerzaam beroep invullen, zoals timmerman, en in plaats van gefrustreerd onbekeerd.