Weer hoeft links rommel niet op te ruimen
Dat VVD-voorman Rutte deze week de stekker uit de onderhandelingen over dat vermaledijde pimpelpaarse kabinet trok, zal maar weinig mensen echt hebben verbaasd. Het zat er van het begin af aan in. De VVD-leider is natuurlijk niet op zijn achterhoofd gevallen. Hij weet drommels goed dat hij aan zelfverbranding doet als hij samen met de linkse concurrentie onder één deken kruipt. De verhouding in het nieuwe kabinet zou voortdurend drie tegen één zijn geweest, Rutte zou continu armoe met zijn achterban hebben beleefd en Wilders zou als lachende derde de ene na de andere zetel extra in de peilingen tegemoet hebben kunnen zien.
Je moet levensmoe zijn als je als politicus je hoofd in zo’n strop steekt. Dus kon Ruttes aanhang deze week de vlag uitsteken. Je had er ook niet aan moeten denken: Cohen, Halsema en Pechtold samen en in vereniging op het bordes bij de koningin. Er zijn angstdromen die een stuk prettiger zijn.
Een andere kring waar de vlaggen van zolder konden worden gehaald, bestaat uit aanhangers van het christelijk onderwijs. De christelijke school is een van de laatste bolwerken die de hardliners onder de seculiere politici tot nu toe niet hebben kunnen slechten. De seksuele moraal hebben ze een heel eind de vernieling in kunnen jagen, het huwelijk hebben ze weten te reduceren tot een afspraak die in stand blijft zolang het duurt, de beschermwaardigheid van het menselijk leven hebben ze samen met een stel georganiseerde fanatici op de helling kunnen zetten, maar hun tentakels waren tot nu toe niet lang genoeg om ook het bijzonder onderwijs in hun greep te krijgen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we dat vooral aan het CDA hebben te danken. Er is in SGP-kringen en misschien nog wel meer in CU- gelederen een gewoonte van gemaakt om bij iedere gelegenheid de christendemocraten te overladen met verwijten, en ik ben bang dat ik er zelf ook wel eens aan meegedaan heb, maar we moeten ons onderhand afvragen of het CDA niet veel meer uit de wind heeft weten te houden wat ons dierbaar is dan we willen toegeven. Zelfs nu de fractie in de Tweede Kamer is teruggebracht tot een goede 20 zetels, mogen we hopen dat de partij er weer bij zal zijn in het nieuw te vormen kabinet, omdat ze buitengewoon bedreven is in het behartigen van de belangen van haar achterban.
Er is nog een andere reden waarom ik blij ben dat die onderhandelingen tussen VVD, PvdA, GroenLinks en D66 op niets zijn uitgelopen. Ik richt dan even het vizier op GroenLinks, een bonte verzameling voor wie we uiterst beducht dienen te zijn. Zeker, een deel van het kader bestaat uit ongevaarlijke, goedbedoelende wereldverbeteraars die vanuit integere motieven politiek actief zijn. Het kost enige moeite om het toe te geven, maar ik geloof het echt.
Tegelijk houden zich lieden binnen deze partij op die we niet genoeg kunnen wantrouwen. Die hebben zo’n dubieus verleden, jagen er in de vorm van subsidies zo veel belastinggeld doorheen, zijn zo bedreven in het lobbyen en hebben zich zo onzichtbaar genesteld in de krochten van het overheidsbouwwerk dat ik serieus aan emigreren ga denken als dat soort types het in dit land voor het zeggen krijgt.
Zomaar een voorbeeld: Mirjam de Rijk. Om met haar verleden te beginnen: ze komt uit het centrum van het actiewezen. U moet dan niet denken aan een stel ongeschoren idealisten dat op blote voeten en sandalen in bomen kruipt om op te komen voor de rechten van de dwarsgepantserde meikever of de bontgevlekte zwartbuikhamster; nee, dan hebben we het over de harde kern van vuurrode extremisten die in de jaren 60 en 70 de fundamenten legde voor wat Pim Fortuyn zo treffend aanduidde als ”de linkse kerk”.
Mirjam slaagde erin zich binnen GroenLinks omhoog te werken tot de allerhoogste positie, die van voorzitter. Die functie vervulde ze van 1999 tot 2003. Daarna was ze nog een tijdje lid van de Eerste Kamer. Terzelfder tijd verkeerde ze onder één dak met haar levenspartner Wijnand Duyvendak, u weet wel, dat vroegere Kamerlid van GroenLinks dat ooit de privéadressen van topambtenaren in zijn kwaadaardige blaadje Bluf! publiceerde en toen dat eindelijk tot ophef leidde, verklaarde nooit (ik herhaal: nooit) te hebben kunnen denken dat die publicatie zou leiden tot het terroriseren van de desbetreffende gezinnen.
Terug naar Mirjam: ze was in de tweede helft van het afgelopen decennium directeur van de stichting Natuur en Milieu, waar ze bakken subsidiegeld naar de organisatie wist te sluizen. Tegenwoordig is ze wethouder van Utrecht.
Zo is een heel rijtje te noemen. Wat een opluchting dat dat soort mensen straks niet in de Trêveszaal plaatsneemt om het land te regeren. En toch, en toch, ja, bij vlagen hoop ik dat het alsnog gebeurt. Er moet de komende jaren gigantisch worden bezuinigd. Het gaat om bedragen waarvan elke rechtgeaarde politicus nachtmerries krijgt. Tot nu toe waren het meestal CDA en VVD die de rommel konden opruimen. Wat gun ik die megaklus de linkse geldverkwisters. ’t Zou zomaar eens heilzaam kunnen zijn.
