In zijn openingswoord stond de predikant uit Amersfoort stil bij Psalm 119:9. „Je komt soms verbijsterende vragen tegen. De Bijbel zit in de beklaagdenbank. In de maatschappij, in de kerk, maar ook vaak in het persoonlijke leven. Heeft de vis Jona echt opgeslokt? Duurde de schepping wel zes dagen? Prof. Van Bruggen wijst in zijn mooie boek op het kompas van Gods Woord. Als je door genade voor dat Woord mag buigen, vallen alle vragen om. Vraag je hoe in deze eeuw te leven? De hoogleraar geeft een goed advies: christenen moeten maar veel naar hun moeder of oma luisteren.”

„We moeten ons niet schamen de bijbelse normen uit te dragen in het huidige debat over waarden en normen”, zei SGP-kamerlid C. G. van der Staaij. Hij sprak over het thema ”Fatsoen moet je doen”.

Hij waarschuwde ervoor de inhoud van het debat niet te laten bepalen door wat een publieksenquête zegt over welke zorgen het meest in de maatschappij leven. „De bescherming van het ongeboren leven is vanuit bijbels oogpunt wel belangrijk. Daarom moeten we de waarden en normen steeds betrekken op de Tien Geboden.”

Het publieksdebat kan te verstandelijk blijven, zei het kamerlid. „In de hoop dat we met praten anderen tot beter gedrag kunnen bewegen. Maar onze levenshouding moet een getuigenis zijn.” Aan de andere kant is het huidige debat vooral gericht op het gevoel, merkt Van der Staaij. „Als de populariteit van het koningshuis onmiddellijk stijgt door wat tranen van Máxima, maar weer daalt door wat ongenuanceerde uitspraken van een andere prinses, zien we het effect van emoties. Dat is het gevolg van normen en waarden die niet rusten op Gods Woord. We kunnen het herstel van bijbelse normen dan ook niet van dit debat verwachten.”

De Tien Geboden mogen niet worden losgekoppeld van de rest van het Evangelie, zei de politicus. „Het stuit op onbegrip als je in een debat wijst op de bijbelse normen en waarden. Moeten we daar dan niet van afzien en zoeken naar gemeenschappelijke waarden? Nee. We maken een knieval voor de ontkerstening als we de verwijzing naar het recht van God op het leven achterwege zouden laten.”

Het totaal van de bijbelse boodschap mag niet worden verzwegen, meent Van der Staaij. „De geboden zijn niet willekeurig, maar wezenlijk goed. Als je de vastheid van de Bijbel laat vallen, verschuiven de opvattingen. Als je de kachel in een kamer uitdoet, kan het nog even warm blijven. Het wordt uiteindelijk koud, omdat de warmtebron weg is.”

Op jeugdverenigingen moet verdieping in de eigen achtergronden centraal staan, adviseerde Van der Staaij. „Ik bedoel geen trainingen om gelikt te kunnen zeggen hoe we andersdenkenden van een perfect weerwoord kunnen voorzien. Toerusting op confrontatie is nuttig. Ook à Brakel in zijn ”Redelijke Godsdienst” somt steeds belangrijke tegenwerpingen op. Vanzelfsprekendheden die we niet kunnen onderbouwen, gaan ten onder in de stormvloed van secularisatie.”

In de forumbespreking met jongeren na de pauze was de stelling dat de reformatorische jeugd het goede voorbeeld geeft, aanleiding tot een heftige discussie. Een meerderheid van de aanwezigen was het niet met de stelling eens, al waarschuwde een deel ervoor om niet iedereen over één kam te scheren.

Een catechiseermeester vertelde dat van de op catechisatie uitgereikte RMU-kaarten met waarden en normen er na afloop veertig op straat lagen. „Is dit niet een begin van het verlies, dat ergens eindigt bij seks voor het huwelijk?” Een leidster van een -16-jeugdvereniging vroeg zich af of alle jongeren wel openstaan voor het debat over normen en waarden. „Als je een opgestoken middelvinger te zien krijgt op je vraag om te stoppen met vechten, denk ik: Hoe gemotiveerd zijn ze?”

Ds. Visscher vroeg met klem elkaar geen negatief beeld aan te praten. „Niet dat onze kinderen volmaakt zijn, maar ik geloof dat driekwart van onze jongeren zich positief opstelt en best weet dat seks voor het huwelijk niet kan. Onze scholen zijn positieve uitzonderingen in de secularisatiestroom. We hebben nog veel. Laten we dat zien te houden.”