Zijn sterven is zowel voor zijn familie, als voor het gehele kerkelijke leven en de kring van de predikanten een grote slag. Vanwege zijn beminnelijk karakter, ambtelijke ervaring en geestelijke kennis was hij voor ons allen een vader. Hij had immers onderwijs van de hemelse Academie ontvangen.

De Heere leerde hem als kind van zes jaar het dodelijkst tijdsgewricht inleven, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Gisteren mocht hij sterven, maar op zesjarige leeftijd moest hij sterven en God ontmoeten. Maar in plaats van te moeten sterven, kreeg hij te geloven dat hij als een vuurbrand uit het vuur was gerukt. Hij was elf jaar toen Christus als de Persoon des Middelaars Zich aan zijn ziel openbaarde. Enkele jaren later mocht hij weten met een Drie-enig God verzoend te zijn.

Op twintigjarige leeftijd werd hij als theologisch student aangenomen, en drie jaar later als leraar aan zijn eerste gemeente te Bruinisse verbonden. In 1953 vond de watersnood plaats, en enkele maanden later de droevige scheuring in de Gereformeerde Gemeenten, die ook in zijn leven diepe sporen heeft nagelaten. Hij heeft daarna nog de gemeenten van Veenendaal, Gouda, Vlaardingen, Rhenen, en Alblasserdam gediend.

In 1996 heeft hij om gezondheidsredenen eervol emeritaat gekregen. Vanaf 2008 heeft hij geen ambtelijke arbeid meer verricht, hoewel hij met de leraars en gemeenten meeleefde.

Toen ds. Mallan in Rhenen stond, vond er in 1980 opnieuw een droevige scheuring plaats. Gelukkig heeft hij nog meegemaakt dat de wond grotelijks geheeld werd. Dat was hem tot blijdschap.

Op een prakticale en vaderlijke wijze gaf hij de theologiestudenten les. Hij hield ons altijd voor om een eenvoudige Schriftuurlijk-bevindelijke preek te houden. Hij benadrukte altijd dat de prediking een verkondiging dient te zijn van Wet en Evangelie. Het Evangelie moet als blijde boodschap van Gods genade tot zaligheid van schuldige zondaren aan alle hoorders gepredikt worden. Als een leraar bedenkt dat zijn hoorders onder een ruime evangelieprediking nog verloren zullen gaan, geeft dat de rechte bewogenheid.

We hebben wel eens op de studeerkamer zo van hart tot hart gesproken dat er van les krijgen niet veel meer kwam. Al bleef hij docent, toch was hij klein en nietig in eigen ogen. Temeer als hij sprak over zijn God en Vader in Christus, Die hem nu van eeuwigheid had liefgehad en Christus op aarde zond om ook voor hem Zijn bloed te storten. Daarom wees hij altijd in woord en geschrift op het Goddelijke welbehagen, waardoor het een zalig worden uit vrije genade is, zonder dat er iets van de mens in aanmerking komt.

Ds. Mallan kon woensdag tijdens de bevestigingsdienst van ds. A. van Voorden in Opheusden goed meeluisteren, zodat hij tegen zijn dochter zei de voorsmaken van de eeuwige zaligheid te mogen proeven. Hij heeft thans zijn wens verkregen!

We zijn bedroefd om zijn heengaan, maar verblijd omdat hij nu eeuwig met God gemeenschap mag hebben.