„Als we binnen onze kerkelijke gemeente merken dat iemand een probleem heeft binnen zijn familie, vinden we al snel dat dit aangepakt moet worden. Zo niet door onszelf, dan in ieder geval door de predikant of een ouderling. Ruzie hoort niet, zeker niet in een familie. Alle mensen zijn broeders en zusters en waar deze zich niet als zodanig gedragen, moet daar verandering in komen. Wij moeten daarbij helpen. Vaak hoor je dat je je niet met de ruzie van anderen moet inlaten. Degenen die dat zeggen, hebben gelijk, zij het met één nuance. (…)

Wij voelen snel aanleiding om wat te doen als we een familieruzie constateren. Bijvoorbeeld door een ouderling of predikant te vertellen wat we over een gemeentelid te weten zijn gekomen. Een predikant of goed ingevoerde ouderling zal hopelijk antwoorden: „Als betrokkene zelf de behoefte heeft met mij daarover te praten, moet deze met mij maar een afspraak maken.”

Wat kan dan wel? Ik kom bij de eerdergenoemde nuance. Als iemand je in een pastoraal of vriendschappelijk contact vertelt dat hij als gevolg van een langjarige ruzie alle contact met familie heeft verloren, kun je best vragen of dat vervelend wordt gevonden. En zo ja, of de behoefte bestaat het contact te herstellen. (…)

Als er wederzijds wel een (begin van een) wens is om de ruzie te beëindigen, is het vakwerk om in de prille contacten, met de kans op hoogoplopende emoties, partijen te begeleiden. Dat moet worden overgelaten aan geschoolde conflictbemiddelaars (mediators). Er zijn vele valkuilen waarin je als bemiddelaar terecht kunt komen. De daarvoor benodigde vaardigheden zitten niet in de predikantsopleiding, noch in de beperkte pastorale scholing die ouderlingen soms krijgen. Wat vanuit pastoraal opzicht wel kan, is iemand begeleiden die spijt heeft of vergeving wil vragen voor wat hij in het verleden jegens een familielid heeft misgedaan.”