„Je hoort alleengaanden nog wel eens zeggen dat zij zich als alleengaande in de maatschappij meer geaccepteerd voelen dan in de kerk. Een signaal dat beslist moet worden opgepikt.

Het Nieuwe Testament geeft geen enkele aanleiding om de plaats van de alleengaande als tweederangs te zien. (…) Wanneer we de uitspraken van de apostel over zijn ongehuwde staat op een rijtje zetten, zien we dat het voor hem een bewuste keuze is geweest om niet te trouwen. Het stond hem net als de andere apostelen vrij om een vrouw te trouwen en mee te nemen op zijn reizen (1 Kor. 9:5).

Toch heeft hij besloten om niet te trouwen om zich zo goed mogelijk te kunnen inzetten voor de prediking van het koninkrijk der hemelen. En als ongetrouwde man stond hij als het ware ‘op voorsprong’ ten opzichte van de gehuwde apostelen. Gehuwde mannen hebben hun zorgplicht ten aanzien van hun vrouw en eventuele kinderen.

Hieruit valt te concluderen dat het alleengaan niet alleen maar een ‘lot’ is dat je overkomt. Zo wordt het vaak wel ervaren. Het kan een keuze zijn om alleen te blijven. Denk aan de mannen en vrouwen die hun leven bewust hebben gegeven voor het werk in ontwikkelingslanden. Je kunt in dit geval ook van een roeping spreken. Er valt ook te denken aan het zendingswerk. Gehuwde zendelingen met kinderen worden in hun werk beperkt door de zorg voor het onderwijs aan de kinderen. Uit de woorden van de apostel Paulus is regelmatig de conclusie getrokken dat het ongehuwd-zijn van hogere orde is dan het gehuwd-zijn. Die gedachte is sterk gestimuleerd door de kerkvader Augustinus.”