Mijn mond valt open van verbazing. Hoe weet hij dat? Willem, nota bene, onze cultuurbarbaar. Ik vind dat je als ouders de taak hebt om je kinderen oog voor mooie dingen bij te brengen. Dus sleep je ze mee door bijvoorbeeld het Rijksmuseum en andere culturele hoogstandjes. Willem slenterde dan met de handen in de zakken achteraan en vond zelfs de Nachtwacht stom.

„Hoe weet je dat?” vraag ik. „Dat staat in die reisgids die papa gegeven heeft.”

Het kwartje valt. Dat is ook zo. Hij heeft sinds enige tijd serieus verkering en kwam laatst een keer bij me. Hij wilde museums bekijken. Toen ik nog niet van de verbazing bekomen was kwam hij naast me zitten. „Kijk”, zei hij, „ik wil later niet zo’n vader worden die niks weet. Ik wil dat mijn kinderen een beetje trots op me kunnen zijn.”

Nou, dat moet je natuurlijk meteen stimuleren. Dus voor we naar Barcelona gingen heb ik hem een reisgidsje gegeven. Dat blijkt hij uitvoering bestudeerd te hebben. Van alle bekende gebouwen en kerken weet hij iets. Als ik wat probeer uit te leggen is het voor hem geen nieuws.

Als we door Park Guell slenteren komt hij naast me lopen.

„Weet u wat ik vroeger dacht?” zegt hij. „Dat ik een vader had die alles wist. Waar we ook heengingen, papa wist overal wat van af. Maar nu ken ik de truc. Voor je ergens heengaat lees je zo’n gidsje en je weet genoeg om iedereen te laten denken dat je overal verstand van hebt.”

Val ik me daar even van mijn voetstuk. „En hoe bevalt het je nu dat je hier rondloopt en de geschiedenis kent van wat je hier ziet.”

„Ja, super,” vindt hij gelukkig. „Dat blijf ik in het vervolg doen.”

Ik sla hem op zijn schouder. „Dan hoor je later vast bij de volgende generatie vaders die alles lijken te weten.”