Column: Een plaats die indruk maakt
Bij velen is ongetwijfeld de plek waarop ik doel, althans de naam, bekend. Je verwacht het niet zo midden in een stad als Den Haag: een enorme begraafplaats met een lommerrijk klinkende naam: Oud Eik en Duinen. Onlangs dwaalde ik er rond over de vele paden en langs de rijen zerken, gedenktekens en ‘gewone’ grafstenen.
Er liggen vele grootheden begraven, naar ik wist, en je wilt hun laatste rustplaats wel eens zien. Toch laat dat op zich niet zo veel na. Er waren andere graven die mij vele malen meer ontroerden en aanspraken. Zo kwam ik heel onverwachts en ongezocht langs het graf van dr. Willem Aalders en zijn echtgenote Sara Geertruida Huender.
Een stroom van herinneringen, beelden en uitspraken begon te vloeien. Hij staat op mijn netvlies geëtst, gedreven en bezield in zijn spreken, zijn doordringende oogopslag. Ik moest denken aan een van de laatste keren dat hij nog een woord sprak op de Kohlbruggedag. Ontroerd zei hij zo’n „groot verlangen te hebben naar andere regionen van Gods heerlijkheid.” Hij heeft zijn wens verkregen toen hij, 96 jaar oud, afreisde. Het leest als een testament en als een uitnodiging tot navolging, de eerste woorden op de steen: ”Seigneur! De tout mon coeur”.
Een andere ontmoeting daarna, even onverwachts als de vorige: in een hoek ergens, het graf van ds. Jan Wisse Kersten, de in 1960 zo jong gestorven –nog maar 44 jaar– dienaar van het Woord van de gereformeerde gemeente te Scheveningen, daarvoor die van Genemuiden. Hij was het die in de zo koude winter in februari 1956 mijn grootmoeder begroef en vrijmoedig getuigde van haar kindschap Gods. Zij haalde haar hart op aan de prediking van haar dominee omdat hij zo onbewimpeld –maar wel bestréden– de zaligheid in Christus verkondigde.
Nóg herinner ik me de dag in april toen het bericht van zijn sterven de ronde deed. Het ligt al zo ver achter ons in de tijd en het lijkt op zo’n plek nog maar zo kort geleden…
Nog één impressie. Niet ver van Kerstens graf lig-gen Cornelis Willem Keur en zijn vrouw begraven. Oók een predikant; naar ik meen te weten dominee in de gereformeerde kerk van Scheveningen. Naast de personalia, nee, erboven stond slechts één woord: Verlost! Ja, zo kort kun je ’t zeggen. Wat een zaligheid! Ik kan er eigenlijk niet aan denken om het uit te leggen. Wie het weet zal er ”amen!” op zeggen.
Voor zover we nog iets zeggen, laat het dit wezen: Mijn ziel sterve de dood van de oprechte en mijn einde zij gelijk het zijne.
