Deze lantaarn was echt aan een onderhoudsbeurt toe. Hij moest eens netjes opgeknapt worden.

Bovendien, de gloeilamp had het begeven. En toen ik hem weer eens testte, in de hoop dat hij spontaan toch weer zou gaan branden, knetterde het en vlogen er wat vonken in het rond. Ingrijpen was nodig.

Eerst de keukentrap erbij, maar die was niet hoog genoeg. Dus toen de ladder ertegenaan: net te hoog.

En dan bedenk je een tussenoplossing. Ik zette de ladder gewoon heel schuin tegen de lantaarnpaal, kroop naar boven en startte met de werkzaamheden.

Vervolgens gleed de ladder onderuit en ik ging mee. Dat kostte me twee open scheenbenen.

Ik begrijp, u heeft hier natuurlijk geen boodschap aan. Maar misschien herkent u wel het beeld.

De lantaarn van onze economie heeft jarenlang gebrand. Jaar in, jaar uit leefden we alsof het niet op kon.

En aldoor groeide onze koopkracht. De salarissen stegen, de bonussen konden niet op. Iedereen moest aan het werk, en op twee salarissen joegen we de huizenprijzen omhoog en leefden we in luxe en glorie.

En zo brandde de lamp van de welvaart helder en hoog, net zolang tot hij kapot sprong onder de druk van de financiële en economische recessie.

Verschillende pogingen om de welvaart weer te laten opvlammen leveren alleen maar geknetter op. Dat zit niet goed.

Herstelwerkzaamheden zijn nodig. Alle hulpmiddelen worden erbij gesleept, maar het ene middel is niet toereikend, het andere schiet te ver door. Op zoek naar een tussenoplossing worden risico’s genomen, waarvan de effecten nog niet zijn te voorzien.

Mijn gewonde benen noopten mij tot rust en bezinning op het vervolg. Voorlopig mocht ik de ladder niet op, en ik wilde dat de eerste dagen ook niet. Maar ja, daarna gaat het toch weer kriebelen.

En een time-out levert ook ideeën op om de lantaarn weer aan de praat te krijgen. Maar daarbij horen wel keuzes gemaakt te worden om de risico’s te verkleinen en de lamp verantwoord te laten branden.

Zo ook met de economie. Natuurlijk worden er herstelwerkzaamheden opgestart. Maar daarbij zullen we maatregelen moeten nemen om de risico’s voor ons economisch leven te verkleinen.

Dergelijke maatregelen kunnen pijn doen. Dat blijkt wel in deze verkiezingstijd, nu politieke partijen zich in allerlei bochten wringen om de burgers van Nederland te laten zien hoe het in de toekomst verder moet met onze economie.

Zeker, de economie is weer aan het opkrabbelen, maar of we op dezelfde voet verder kunnen als een paar jaar gelden, dat is de vraag. In eerdere kabinetten werden zure maatregelen genomen, met de belofte dat daarna de zoete vruchten genoten zouden worden. Voor de komende periode is het zoet echter ver te zoeken.

De bezuinigingsplannen liegen er niet om. De miljarden rollen over tafel, maar ze worden bezuinigd in plaats van uitgegeven. Daarom zal de burger de eerstkomende jaren niet profiteren van de economische groei. De koopkracht zal niet stijgen, de welvaart zal niet toenemen. We zullen moeten leren om de tering naar de nering te zetten.

Misschien dat het gebed van Agur uit het Bijbelboek Spreuken ons kan helpen, zeker ook voor de komende tijd. Hij vroeg het zo: „Armoede of rijkdom, geef mij niet; voed mij met het brood mijns bescheiden deels.” Dat is een leven in afhankelijkheid, onder alle economische omstandigheden.

Onze lantaarn is inmiddels opgeknapt. De bedrading is vernieuwd, de kap zit er weer op. Maar de gloeilamp ligt eruit. We hebben er een spaarlamp in gedraaid.

De auteur is werkzaam als raad van bestuur bij de RMU. Reageren aan scribent? nietbijbroodalleen@refdag.nl