„En tot zichzelven gekomen zijnde, zei hij: Hoevele huurlingen mijns vaders…”
De omvang van het kwaad dat de ziel nu ziet en de uiterste ellende waarin hij zich bevindt, is zo groot dat de zondaar nu de machteloosheid bemerkt van alle schepselen onder de hemel om ooit het kwaad daarvan weg te nemen. De zweer die gemaakt is en de wond die geslagen is door de zonde, zijn groter dan al de zalf die de schepselen kunnen toepassen. Het Woord, de sacramenten, het gebed en de plichten kunnen het kwaad dat op het hart ligt, niet wegnemen.

Het verdient aandacht dat de middelen die het hart moeten troosten en geruststellen in de ellende, bekwaam moeten zijn om Gods toorn te doen dragen en het vergif ervan weg te nemen. Nu, de ziel ziet dat geen schepsel dit doen kan. Geen schepsel kan Gods toorn afkeren, maar hij zal eronder neervallen. Daarom zegt de Heere dat Hij de zaligheid en hulp besteld heeft bij een held. Er is geen andere naam onder de hemel waardoor wij kunnen zalig worden dan alleen door Christus.

Het gebed zegt: Er is geen zaligheid in mij. De sacramenten en het vasten zeggen: Er is geen zaligheid in ons. Er is geen zaligheid in iemand anders dan in Christus. Al de anderen zijn maar hulpmiddelen en geen absolute oorzaken van de zaligheid.

Thomas Hooker,
predikant te Newton (New England)

(”De ware zielsvernedering”, 1678)