In de zorg gaan forse bedragen om en vanwege de voortdurend stijgende zorgbehoefte is het eigenlijk nog te weinig. Daarbij is het uiteraard van belang om toe te zien op de correcte besteding van de gelden.Begin dit jaar kwam ineens het begrip zorgfraude naar boven. Er zou voor vele honderden miljoenen gefraudeerd worden in de zorg. Het waren niet alleen patiënten die zich daaraan schuldig maakten, maar ook artsen, apothekers en andere zorgverleners.

Zoiets was natuurlijk niet te accepteren. Op zich is het niet erger als een arts fraudeert dan wanneer een boekhouder de zaak oplicht, maar in de zorg gaat het wel om de behoeftige medemens. Door zorgfraude worden gelden onttrokken aan hun eigenlijke bestemming. En dat terwijl er overal tekorten zijn.

Vandaar dat in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid een nader onderzoek werd ingesteld naar de fraude in de zorg. Vrijdag verscheen het rapport van deze commissie. Daarin wordt geconstateerd dat het wel meevalt. In de eerste berichten werden bijvoorbeeld ten aanzien van fraude door verzekerden bij medische behandeling in het buitenland, getallen genoemd die het bedrag overtroffen dat in totaal voor buitenlandse behandelingen werd gedeclareerd.

Toch wil de commissie het verschijnsel zorgfraude niet bagatelliseren, temeer daar de voorgenomen invoering van eigen risico’s de fraudegevoeligheid van de zorg zal vergroten. De vraag is dan op welke manier die fraude kan worden ingeperkt. Medewerking van de zorgsector is daarbij van groot belang.

Voorlopig houdt dat niet over. Zo heeft de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen groot bezwaar tegen het voorstel van minister De Geus om een legitimatieplicht voor patiënten in te voeren. Een legitimatieplicht zou in strijd zijn met de belofte van artsen om de privacy van hun patiënten te beschermen. Bovendien zouden illegalen en anderen zich niet meer in het ziekenhuis durven te melden.

Terecht staat in de zorgsector het dienstbetoon aan de lijdende medemens voorop. Mensen die dringend medische hulp nodig hebben, moeten die altijd kunnen krijgen. Maar er zit natuurlijk ook een financiële kant aan. Artsen en verpleegkundigen willen elke maand hun salaris hebben. De kosten van medicijnen en de hele medische infrastructuur moeten ook vergoed worden.

Wie zijn nichtje uit Suriname of zijn tante uit Afrika laat overkomen om hier op basis van een ten onrechte uitgeleend zorgpasje een dure operatie te ondergaan, licht de Nederlandse samenleving voor een fors bedrag op. En wie dat vergoelijkt, omdat dat nichtje of die tante in eigen land niet geholpen kan worden, moet wel bedenken dat dat ook niet eerlijk is ten opzichte van allen in Afrika of waar ook die zo’n familierelatie in Nederland niet hebben of geen geld hebben om de vliegreis te betalen.

Daarbij komt dat het ook medische risico’s kan opleveren wanneer mensen zich op naam van een ander laten behandelen. De medische gegevens van de ene persoon komen immers niet overeen met die van de ander. Het aanpakken van de zorgfraude verdient daarom prioriteit.