niet meedoen. Ook heeft hij oog voor de nood van de bevolking van Irak. Toch heeft hij er moeite mee dat de ChristenUnie de inval van de VS in Irak steunt. Om maar meteen duidelijk te maken: tegen een verwijdering van Saddam Hussein ben ik zeer zeker niet. Ik wil en kan mijn ogen niet sluiten voor zijn gruwelijke regime. Ik heb een afkeer van domme linkse partijen die denken en schreeuwen dat Bush een cowboy is en die geloven dat de wereld met een hoop ’peace-gebrul’ en anti-Bush-klets vrediger wordt. Ik kan daarop alleen maar ”welterusten” zeggen.

Ook ik heb ik genoeg van de argumentatie van mensen als Gretta Duisenberg, die arm in arm staat met een dictator als Arafat en de ogen sluit voor zijn destructieve houding. Ik heb een afschuw van die eindeloze Arabische retoriek en van mensen als Jahjah, een gevaarlijke vriend van die retoriek.

Ik heb absoluut geen waardering voor de starre houding van Frankrijk als het diplomatieke moment daar is. Dat heb ik ook niet voor president Schröder, die schijnbaar zetels in zijn land vast wilde houden ten koste van de internationale verhoudingen.

Ik geloof best in het morele gelijk van de VS in de Irak-kwestie. Ik ben de VS dankbaar dat ik in een vrij land leef en ik ben absoluut geen pacifist!

Maar toch… Het gaat bij de oorlog in Irak om mensenlevens. Het gaat hier om een land dat een ander land binnenvalt zonder dat er urgente aanleidingen zijn voor een inval op dit specifieke moment. Ik weet dat er veel mensen lijden in Irak. Ze verdienen de vrijheid en we moeten ons best doen voor hen. Maar met de gedachte dat je zo’n land dan ook kunt binnenvallen, kun je geen internationale politiek bedrijven. Waar houdt het op? Bovendien gaan er nog veel meer mensen dood aan honger, aids etcetera etcetera. Als we zo graag een eerlijke wereld willen, is daar dan ook oog voor? En, wie is de morele baas in zo’n wereld van het bij elkaar binnenvallen? Who’s next?

Ik geloof niet dat Bush te kwader trouw is, maar de stap naar oorlog zet de broze, o zo belangrijke internationale orde en verhoudingen zeer zwaar onder druk. Alles waar partijen als de ChristenUnie en de SGP zo trots op zijn, staat nu te wankelen: de VN, de Veiligheidsraad, de NAVO, het internationaal recht. Instanties en verworvenheden die ons rust en orde moeten bieden, zodat wij vrede hebben. Is dat geen bekend artikel uit de Nederlandse Geloofsbelijdenis?

Bovendien vrees ik voor de situatie in het Midden-Oosten en vrees ik voor Israël. Wat gebeurt er morgen, en overmorgen daar? Ik vrees ook dat we de moslimgemeenschap onnodig ver van ons afjagen en vervreemden, terwijl we hoe dan ook met elkaar verder moeten.

De ChristenUnie had moeten oproepen tot meer diplomatie, rust en dialoog en moeten waarschuwen tegen een al te snelle, opgelegde revolutie in Irak. Dat was zeker mogelijk en er is veel bij gebaat. Bovendien ligt dat meer in de lijn van haar antirevolutionaire aartsvader. Zij had ook moeten wijzen op het opportunisme, dat toch ergens in de voorgeschiedenis van deze oorlog een rol is gaan spelen.

Zij had moeten wijzen op de kronkel die schuilgaat achter de doctrine van ”de as van het kwaad”. Met het uitroeien van die as zal er nog steeds geen wereldrust of -vrede zijn. Zeker als gelovigen kunnen wij niet in deze haast linkse gedachte van maakbaarheid van wereldvrede geloven. Elk mens draagt het kwaad in zich, er is dus geen wereldvrede of een soort hegeliaans eindmodel mogelijk! Het is wel een christelijke taak/opdracht om eindeloos te streven naar vrede, met als ultiem doel de vrede van Christus in het hart. Daar zie ik heel weinig van terug. Helaas ook bij mezelf.

Om deze redenen kan ik nú even niet achter de woorden van mijn lijsttrekker staan. Laten we een dialoog op gang houden en in de partij praten over dingen als vrede! En, ervoor bidden, zoals de ChristenUnie daartoe oproept.

Hans Valkenburg is lid van de ChristenUnie.