De evangelist van stichting Heart Cry sprak zaterdag op een studiedag van de George Whitefield Stichting (GWS) over het thema ”Te veel gevraagd? Hoop voor een biddende kerk”. De kerk moet terug naar de „vier pijlers van de nieuwtestamentische gemeente: het Woord, de gemeenschap, het avondmaal en het gebed”, aldus Baan in zijn lezing over ”Noodzaak van voorbede. Waarom en hoe?”.Wie een persoonlijke geestelijke herleving ervaart, krijgt de roeping om te bidden voor zijn familie en omgeving, bracht de evangelist naar voren. „God zoekt mannen en vrouwen die in de bres gaan staan voor gebroken relaties, voor mensen en gemeenten.”

Baan legde de vinger bij „de grootste leugen die we in de kerk tegen elkaar zeggen: Ik zal voor je bidden.” Hij adviseert om in een gebedsboek aantekeningen te maken over de mensen voor wie je bidt en hoe God deze gebeden beantwoordt. „Het zien van verhoringen geeft ongekende vreugde in het gebedsleven.”

Onbeleden zonden kunnen de voorbede voor anderen belemmeren, benadrukt Baan. „Zijn we bereid om onze afgoden af te leggen, om de ander te vergeven? Het zit in de kleine dingen waardoor we geen voortdurende herleving ervaren.”

Dr. Kees van Kralingen, oud-voorzitter van de GWS en bestuurslid van de Sola 5 Baptisten, hield een historische en Bijbels-theologische lezing over de relatie tussen gebed en opwekking. Hij beschreef de financiële crisis na een tijd van enorme immigratie, welvaartsgroei en maatschappelijke veranderingen, die zorgden voor tal van sociale, economische en religieuze problemen. In de kerk leidde dat tot materialisme, verdeeldheid en twijfel aan het christelijk geloof.

Dan breekt de crisis uit. Het bankroet van een grote verzekeraar veroorzaakt een kettingreactie van faillissementen. Een geweldige economische recessie is het gevolg.

Wat doet de kerk? Een evangelist in de grootste stad van het land organiseert al vóór de crisis een bidstond onder lunchtijd. De eerste keer komen er zes mensen, maar binnen een halfjaar zijn er dagelijkse bidstonden op allerlei plaatsen in de stad met tienduizenden deelnemers. Een grote opwekking is het gevolg, waarbij velen tot bekering komen.

Van Kralingen: „Hebt u iets gemist of de christelijke media niet goed gevolgd? Nee, dit is echt gebeurd, maar niet vorig jaar. Wel in New York in 1857.”

Bij de opwekking in 1857 valt volgens Van Kralingen op dat de „gewone middelen” gebruikt werden, en dan vooral het gebed. Gemeenteleden begonnen met elkaar te bidden, wat leidde tot een beweging van heel de kerk.

Als God toen in een situatie die zo op onze tijd lijkt een geestelijke ommekeer kon geven, dan kan Hij dat ook nu, aldus Van Kralingen. Waarom bidden christenen daar dan zo weinig om? Van Kralingen ziet een verband met een gebrek aan evenwicht in de theologie. „Als onze theologie niet leidt tot gebed, dan is er iets mis met onze theologie. We moeten zowel vasthouden aan Gods soevereiniteit als aan de menselijke verantwoordelijkheid. Die balans is essentieel voor het gebed.”

Van Kralingen werkte dat uit aan de hand van het gebed van Paulus in Efeze 1:15-23. In 1:3-14 gaat Paulus eerst in op wat God gedaan heeft. Blijkens het „daarom” in vers 15 is dat voor Paulus een krachtige stimulans om te bidden.

Christenen mogen geloven in Gods soevereiniteit. Van Kralingen: „In plaats van dat dit leidt tot lijdelijkheid of activisme, mag dit ons brengen tot diepgaand gebed. Zo baden Mozes, Daniël en Paulus, en zo mogen wij ook bidden.”