Op 4 september 2001 valt Lucie de B. door de mand. In de vroege ochtend overlijdt de baby Amber Zuiderwijk in het Haagse Juliana Kinderziekenhuis (JKZ). Artsen staan voor een raadsel. Het meisje, een halfjaar oud, is weliswaar ziek, maar haar dood komt als een volslagen verrassing. Het ging juist zo goed met Amber dat ze op 7 september weer naar huis had gemogen.

De verdenking valt op verpleegkundige Lucie de B. Zij had dienst toen het meisje overleed. Een halfuur voor de dood van het kind had een arts op de monitor in haar kamer niets verontrustends geconstateerd.

De Haagse rechtbank is ervan overtuigd dat Lucie de B. het kind met een overdosis aan medicamenten heeft omgebracht, al was niemand daar direct getuige van.

Cruciaal bewijs is de digoxine die in het lichaampje van het kind is gevonden. Dit hartmiddel was op 16 juli, 50 dagen voor de dood van Amber, voor het laatst volgens voorschrift toegediend. Dat er na de dood van het kind nog digoxine in haar lichaam is aangetroffen, betekent dat het middel vlak voor het overlijden van het kind moet zijn gegeven. Nu in dodelijke dosis. Expres.

Niet minder tragisch is het verhaal rond de 6-jarige Ahmad Noory, een lichamelijk en verstandelijk gehandicapt jongetje. Op 25 januari 2001 verslechtert de situatie van het patiëntje in het JKZ plotseling op onverklaarbare wijze. Toegesnelde artsen beginnen onmiddellijk met reanimatie. Het jongetje ontsnapt aan de dood. Later blijkt dat Lucie de B. dienst had. Ze heeft het kind een overdosis chloralrhydraat (kalmeringsmiddel) toegediend. Poging tot moord, oordeelde de Haagse rechtbank maandag.

Lucie de B. laat niet zomaar los. Blijft Ahmad Noory op 25 januari 2001 in leven, een maand later wordt het weerloze kind alsnog slachtoffer van de bizarre praktijken van de Haagse verpleegkundige. Tien minuten nadat Lucie de B. haar dienst beëindigt, treffen collega’s Ahmad dood in zijn bed. Ook ditmaal komt het overlijden als een donderslag bij heldere hemel. Hoewel op grond van onderzoek van de maaginhoud niet precies valt na te gaan waardoor het kind is omgekomen, staat voor de rechtbank als een paal boven water dat het jongetje een niet-natuurlijke dood stierf. Verantwoordelijke: Lucie de B.

De rechtbank wijst erop dat de Haagse verpleegkundige tegen een bedrijfsmaatschappelijk werkster haar hart had gelucht over Ahmad Noory. Ze had er moeite mee om het kind te verplegen. Het was ziek en schreeuwde. En Lucie worstelde zo met vragen over leven en dood.

Niet alleen zieke baby’s, ook bejaarden zijn niet veilig voor de dodelijke dadendrang van Lucie de B… Slachtoffer daarvan wordt onder meer mevrouw Starrenburg-Steenblik, die in 1997 in het Haagse Rode Kruis Ziekenhuis ligt. Weliswaar is de bejaarde vrouw ernstig ziek, maar toch wekt haar overlijden op 27 november grote verbazing. Een verpleegkundige verklaart dat de vrouw nog rechtop in haar bed had gezeten en dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat ze in haar voedsel zou zijn gestikt.

Voor de rechtbank is het duidelijk: Lucie de B. heeft toegeslagen. Rond het moment van Starrenburgs overlijden is ze bij de patiënt gesignaleerd.

Tegen de verpleegkundige pleit een van de raadselachtige passages in haar dagboeken. Op de dag van de dood van de vrouw schrijft ze: „Vandaag weer toegegeven aan mijn compulsie. Toch maak ik er veel mensen gelukkig mee! Vreemd hoor!”

En enkele dagen eerder in haar dagboek: „Ben ik wel geschikt voor dit beroep? Is het te zwaar? En wat te denken van die vreemde dwangmatige handeling van mij? Een compulsie die ik al zo lang voor iedereen (?) verborgen weet te houden, die ik niet op papier zet? Waar ik met niemand over praat? Wat zit ik toch raar in elkaar.”

Dat met compulsie het leggen van tarotkaarten wordt bedoeld, zoals Lucie de B. tijdens het proces beweerde, vindt de rechtbank „ongeloofwaardig.”