Aantreden in het gelid: eigenwoningbezitters, studenten, uitkeringsgerechtigden, werklozen, transportbedrijven, groenestroomsubsidietrekkers, mensen met een minimumloon, werkenden in de zorg, iedereen die wel eens naar de huisarts gaat (en wie doet dat niet), vakorganisaties, het onderwijsveld, allerlei groepen met een grote zorgbehoefte.Kortom, het lijkt op een gigantische uitkleding van de verzorgingsstaat. Het moet weliswaar allemaal anders maar het moet niet zó… Daarover is men het, in wisselende samenstellingen weliswaar, eens.

Ik vond overigens de datum van aankondiging van de voorstellen in het kader van de Brede Hervorming –1 april nota bene!– lichtelijk sadistisch.

Maar nee, mensen, het is geen 1 aprilgrap doch bittere ernst. De heer J. P. Balkenende, demissionair bewindspersoon, bezigde alrede het begrip „explosie van de staatsschuld en de rente-uitgaven.”

De hele polder is zwaar verkouden en we steken elkaar onvermijdelijk aan. Snapt u dat nou? Nog niet zo heel lang geleden stelden de voorzitter en de penningmeester –de heren J. P. B. en W. J. B.– ons met een brede grimlach gerust.

Alleen in Amerika waren ze zo ziek, ons zou het niet treffen. Wij hadden immers Coutinho en Osterhaus? Jawel, 34 miljoen aan vaccins voor een epidemie die nooit gekomen is. Of haal ik nu iets door elkaar? Kan best, hoor, je zou er ook mal van worden.

De zorgen in de polder liegen er echt niet om. Echter, die gaan nog vele malen dieper dan een economie die flink in het slop zit en mensen aan de onderkant die in de knel komen. Die dreiging is reëel.

Maar ik moet almaar denken aan wat er staat in de Psalmen (10 en 11): „De goddeloze, zoals hij zijn neus omhoog steekt, onderzoekt niet (ondanks alle parlementaire enquêtes, AB); al zijn gedachten zijn dat er geen God is. Zijn wegen maken te allen tijde smart. De fundamenten worden omgestoten.” Daarom zijn we met z’n allen in nood.

Het werd weer Pasen in de polder. En dat blijft het. Wat er ook gebeurt! Onze Koning leeft.