Kruisdragen in Pakistan
Het kruis van Jezus dragen, dat deed niet alleen Simon van Cyrene op de weg naar Golgatha. In de eeuwen daarna hebben volgelingen van Hem vrijwillig het kruis opgenomen. Vandaag de dag doen velen dat nog. In Pakistan bijvoorbeeld.
Het was niet de eerste misdaad tegen Pakistaanse christenmeisjes die voor moslims als hulp in de huishouding werken. Zo stierf op 25 januari de 12-jarige Shazia Masih (Masih betekent: van Christus) als gevolg van zware mishandeling. Het meisje werkte als hulpje in de huishouding bij Chaudry Naeem, een rechter in de stad Lahore en voormalig voorzitter van de Lahore Bar Association, een invloedrijke beroepsgroep van juristen. Het lichaam van Shazia vertoonde tal van verwondingen, en daarom beschuldigt haar familie Naeem van marteling, verkrachting en moord. Naeem beweert dat het meisje verstandelijk gehandicapt was, aan een huidziekte leed en dat ze in een ziekenhuis aan bloedvergiftiging is gestorven.Zowel de zaak rond Shazia als die van Kiran zit muurvast, omdat justitie weigert een eerlijk onderzoek in te stellen en de daders te vervolgen. In het geval van Shazia zou de machtige Lahore Bar Association iedere juridische bijstand van de familie van het meisje hebben geblokkeerd.
De twee zaken zouden in Nederland niet eens bekend zijn als ze niet wereldkundig waren gemaakt door Watson Gill, een in Almere wonende Pakistaanse christen. Gill is lid van de Urdu Kerk Nederland, waarbij zo’n 300 voornamelijk Pakistaanse christenen zijn aangesloten.
Met niet-aflatende ijver laat Gill de Nederlandse pers weten welk onrecht zijn broeders en zusters wordt aangedaan in zijn geboorteland. Iedere verkrachtings- of moordzaak rond christenen, die hem vanuit Pakistan wordt gemeld, grijpt hij aan om hier in Nederland demonstraties te organiseren, petities te overhandigen en de media in te lichten.
Dat is hard nodig, vindt Gill. Hij zegt in de veertien jaar dat hij Pakistaanse strafzaken met christenen als slachtoffer volgt, „nog nooit” iemand veroordeeld heeft zien worden.
Nadeem Din, een Pakistaanse christen uit Rotterdam met wie Gill samenwerkt, zegt het buitengewoon wrang te hebben gevonden dat op het moment dat de zaak rond het 12-jarige christenmeisje aan de orde was, Pakistan zowat op zijn kop stond omdat er in de VS een Pakistaanse vrouw was die daar werd verdacht van betrokkenheid bij terrorisme. „Van alle kanten werd haar hulp aangeboden, terwijl de gruwelijke moord op Shazia werd doodgezwegen.”
Het typeert de positie die christenen in Pakistan hebben. Net als andere minderheden, zoals hindoes en sjiïtische moslims, worden christenen er zwaar gediscrimineerd. Volgens de regering is twee procent van de bevolking christen, Gill houdt het op tussen de 5 en 6 procent (10 miljoen op een bevolking van bijna 165 miljoen). Bijna 80 procent van de burgers in Pakistan (bijna 24 keer Nederland) is moslim (soennitisch).
„Ik ken iemand in Lahore die jarenlang bij dezelfde baas werkte totdat die erachter kwam dat hij christen was. Toen kreeg hij op staande voet ontslag.” Zelf woonde Din tot zijn elfde jaar in Pakistan, en hij herinnert zich nog hoe hij als kleine jongen de schrik van zijn leven kreeg toen een schoenmaker zijn halskettinkje met kruisje ontdekte en prompt zijn schoenen wegsmeet. In restaurants in dorpen en kleine steden krijgen christenen aparte borden, bestek en glazen voorgezet. Din was negen toen hij op een feestdag met zijn ouders vanuit de kerk een restaurant bezocht. „Toen de eigenaar ons in zondagse kleren zag, riep hij: Zijn jullie christenen? Dan wegwezen, ik laat mijn bedrijf niet door jullie besmetten.”
Uit de zaken rond de moord op twee meisjes blijkt al hoe christenen in de rechtspraak worden benadeeld vergeleken met moslims. „Formeel kent Pakistan geen shariawetgeving, maar de meerderheid van de bevolking heeft die wel in zijn hoofd en hart”, zegt Gill, „en die vindt ook dat christenen minderwaardig behandeld mogen worden.” „En als ze dat zelf niet vinden, dan peperen de moellahs in de moskeeën hun dat wel in”.
Een christen heeft voor een rechtbank geen schijn van kans, gezien de getalsverhouding bij het getuigen die moslims erop nahouden. Zo vereist het getuigenis van een moslimman de tegenspraak van vier christenvrouwen, en dat van een moslimvrouw twee christenmannen. Die laatste verhouding geldt ook voor mannen onderling.
Berucht is de wet tegen de godslastering die regelmatig door moslims tegen christenen wordt gebruikt, ook als er geen sprake was van blasfemie. „Wanneer ik met mijn buurman een conflict heb, weet ik bij voorbaat dat ik het ga verliezen. Als moslim kan hij naar de politie gaan en mij van belediging van de Koran of van de profeet Mohammed beschuldigen.” Christenen houden zich om die reden gedeisd. En ze wonen daarom meestal in eigen wijken; alleen daar voelen ze zich veilig.
Discriminatie vanwege hun geloof wordt nog versterkt door de lage sociale positie van de meeste christenen. Dat is wel eens anders geweest, weet Gill. „Zo’n veertien jaar terug behoorden nogal wat christenen tot de elite – als ambtenaar of wetenschapper. Nu zijn de meesten arm en analfabeet. Dat maakt hen extra kwetsbaar.” Het is niet toevallig dat de twee genoemde meisjes hulp in de huishouding waren. Veel christelijke families staan immers zwaar in de schuld bij rijke moslims. Bij wijze van onderpand lenen ze hun kinderen aan deze rijken uit om bij hen thuis te werken.
Din en Gill proberen hun steentje bij te dragen om deze misstanden een halt toe te roepen. „Door hier bekendheid te geven aan wat daar allemaal gebeurt, wordt Pakistan hopelijk alerter jegens al dat onrecht.”
