Toen ik het kloeke boek las, was voor mij de ontdekking vooral hoe mooi verhalen kunnen zijn als ze goed worden verteld. Mijn leescarrière op de middelbare school was er een zoals van velen in Nederland: ’t Hart, Bordewijk, Hermans, dat soort werk. Het enige dat ik me van mijn boekenlijst herinner, is dat altijd alles bij iedereen mislukte en dat fietsers altijd tegenwind hadden. Het was de zure regen der Nederlandse letteren.Toen las ik opeens die opgewekte, vrolijk makende pil van John Irving. Zodra ik het boek –vaak in de trein– weer opensloeg, zweefde ik als vanzelf naar de wereld die Irving met zijn taal had geschapen.

Ook al begint het boek met de ontboezeming dat de ik-figuur, John, dankzij Owen Meany christen is geworden, het is geen stichtelijk werkje. Oppassende ouders van leesgrage kinderen zijn gewaarschuwd. Maar het grote thema van het boek heeft zeker een religieuze dimensie. Meany is namelijk te weten gekomen wanneer en waarom hij zal sterven. Hij zal Vietnamese kinderen redden en daarbij het leven laten.

Ook de lezer komt dat al in een vroeg stadium te weten. Toch blijf je gretig doorlezen omdat je nog geen flauw benul hebt van hoe de apotheose zich zal voltrekken. Gek genoeg is de ‘wetenschap’ dat hij vroegtijdig zal sterven voor Meany geen last. Integendeel. Het laatste van zijn leven motiveert hem in het voorlaatste. Dat christelijke motief geeft te denken over je eigen leven.

Maar waar ik stiekem echt naar verlangde toen ik het boek uit had, was om ooit zelf zo’n verhaal te kunnen schrijven. Eentje dat oppassende ouders met een gerust hart kunnen geven en dat leesgrage kinderen simpelweg doet vergeten dat het verhaal verplichte kost voor hun boekenlijst is.

Dit is het laatste deel van een serie waarin schrijvers op een persoonlijke manier reflecteren op het Boekenweekthema.