Het was een heerlijk verdrietig verhaal. Dat het buiten regende, had ik niet eens in de gaten. Totdat mijn moeder de deur opendeed en me riep. „Ga eens buiten kijken, joh.”Ik wilde weigeren, maar ze drong aan. Mopperend klapte ik het boek dicht. Toen hoorde ik dat de regen tegen het raam sloeg en pakte ik mijn boek weer op. Waarom zou ik met dit weer naar buiten gaan?

Mijn moeder tilde me op om me de straat te laten zien.

Ik keek naar buiten en vergat Remi onmiddellijk. Ik rende naar beneden om laarzen en een jas aan te trekken. De straten stonden blank! Al snel had ik een paar vriendinnetjes gevonden. Zij waren met hun rubberbootje op straat aan het varen en ik mocht meedoen. Ik dacht aan Remi die op straat leefde; misschien was dat zo gek nog niet.

Er zijn scènes uit jeugdboeken die je voor altijd bijblijven. Zo is het beeld dat ik van Remi heb vooral gevormd door die scène waarin hij samen met Signor Vitalis door de stromende regen loopt. Er hoort een donkere illustratie bij, met twee zwoegende mensen en een paar dieren erop. De ellende en de uitzichtloosheid van Remi’s bestaan komen samen in die –bijna zwarte– wolken vol regen. Deze prent staat voor mij symbool voor het hele boek.

Toen ik ”Alleen op de wereld” deze week uit de kast trok om het door te bladeren, bleek de illustratie er niet in te staan. Wel vond ik een prent waarop Remi in een sneeuwstorm loopt. Een relatief witte prent.

Hoog tijd om ”Alleen op de wereld” opnieuw te lezen, wie weet wat ik ongemerkt nog meer veranderd heb aan deze mooie klassieker.

Dit is het vierde deel van een serie waarin schrijvers op een persoonlijke manier reflecteren op het Boekenweekthema.