Het is de aard van een zondig hart om het gebruik van de middelen te stellen als een verdienste tot de zaligheid. Een mens die zijn dronkenschap bij zichzelf ziet, belooft een nieuwe manier van leven te gaan leiden. Hij begint in de verbetering van zijn wegen een behagen te scheppen. Hij roept: Nu wil ik me niet meer dronken drinken en spotten met hen die Gods Woord horen. Hij denkt: Wat kan ik meer doen, ik moet immers naar de hemel gaan.Dit alles is slechts mensenwerk. Ik vraag: Versta mij recht, deze plichten moet men hebben en het gebruik ook, maar men moet daarin niet blijven hangen. Het gebed zegt immers: Er is geen zaligheid in mij. En het vasten zegt: Er is ook geen zaligheid in mij. Dit zijn dienstige hulpmiddelen en geen volkomen oorzaak van de zaligheid.

Een mens gebruikt wel een emmer, maar hij verwacht water uit de put. Deze middelen zijn de emmers, maar al onze troost, al ons leven en al onze genade, is alleen in Christus.

Zegt u dat uw emmers u kunnen helpen? Zo u de emmer in de put niet neerlaat om water te scheppen, zult u van dorst sterven eer u Christus geniet.

Isaac Ambrosius, predikant te Preston

(”Leer der wedergeboorte”, 1660)