De plichten van kinderen ten opzichte van hun ouders zijn inwendig of uitwendig. De inwendige plichten die kinderen hun ouders schuldig zijn, zijn liefde en vreze. De liefde verzoet als suiker de vreze. De vreze maakt als zout de liefde smakelijk.Er moet een lieflijke vreze zijn en een vreesachtige liefde. Hierom wordt de vreze van een kind gesteld tegen de vreze van een slaaf. Want de vreze van een kind met liefde vermengd zijnde, ziet op de ergernis die een vader zou kunnen ondervinden. De vreze van een slaaf, die doorgaans met haat vermengd is, ziet nergens anders op dan de straf die zijn heer hem mocht opleggen.

Kinderen hebben hun wezen uit het wezen van hun ouders ontvangen en daarom moeten zij hun deze plicht van liefde en vreze bewijzen. De uitwendige plichten van deze liefde en vreze in kinderen blijkt uit hun eerbiedigheid en hun woorden. Zij moeten hun ouders eerbiedige en eerlijke benamingen geven, zachte woorden en ootmoedige buigzaamheid, gelijk het hun jaren en geslachten betaamt. Zo hebben ook Jozef en Salomo zich gebogen, de een voor zijn vader, de andere voor zijn moeder.

Isaac Ambrosius

(”De oefening van heiligmaking en plichten”, 1660)