Het in de VS verschijnende ”Christian Science Monitor” legt Jane Lampman de vinger bij vragen die in toenemende mate gesteld worden bij het taalgebruik van de Amerikaanse president. Reeds tijdens zijn verkiezingscampagne gaf hij aan dat Jezus Christus zijn „favoriete religieuze filosoof” is. In de jaarlijkse ”State of the Union” citeerde Bush de laatste keer een deel van een evangelisch lied dat verwees naar de kracht van Christus.

Velen vragen zich af wanneer het moment aanbreekt dat Bush zijn evangelische overtuiging aanwendt om zijn buitenlandse politiek ten aanzien van Irak en het Midden-Oosten kracht bij te zetten. In de ”Christian Century” is inmiddels reeds opgemerkt dat het Amerikaanse volk er recht op heeft te weten in hoeverre de geloofsovertuiging van Bush zijn politieke overtuiging beïnvloedt. Toen de voorlichter van de president daarop bevraagd werd, liet deze weten dat Bush politieke beslissingen uitsluitend neemt als „wereldlijk leider.”

Hoewel evangelische christenen in de VS blij zijn met een „born again president” (een wedergeboren president), betekent dit niet dat zij ook ingenomen zijn met de religieus geladen taal van hun voorman. Vorig jaar bijvoorbeeld schreven veertig evangelicale leiders Bush een brief om te vragen of hij inzake Israël evenwichtiger politiek wilde bedrijven: „Wilt u die theologie verre van u werpen waarin eenzijdig bijbelteksten geciteerd worden waardoor er van een onkritische houding tegenover Israël sprake is.”

Daar staat tegenover dat veel doorsnee Amerikanen hun hart ophalen aan het presidentiële taalgebruik, dat nauw aansluit bij wat wel genoemd wordt „de taal van het christelijke Amerika.” Ds. Ruigaard Land, een toonaangevende zuidelijke baptist, zei onlangs dat Bush met zijn taalgebruik in een oude Amerikaanse traditie staat: „President Lincolns speech, toen hij voor de tweede keer president werd, had ook veel weg van een preek. De Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring roept Gods Naam aan.”

De president van Fullers Theological Seminary, dr. Richard Mouw, prijst de president omdat deze „aan de Amerikaanse cultuur weer de taal van de moraal en het morele onderscheid terug geeft.” Mouw betreurt het wel dat de uitgesproken christelijke terminologie door Joden en moslims in het licht van hun eigen geschiedenis worden uitgelegd. Hij wijst op het taalgebruik van Jimmy Carter en Abraham Lincoln: „Carter was heel terughoudend om in het openbaar christelijke taal te hanteren. Lincoln maakte kwistig gebruik van bijbelse beelden, maar gebruikte Gods wil nooit om het gelijk aan de ene of andere partij toe te delen. Lincoln riep altijd op tot menselijkheid, berouw en verzoening.”

Dr. Mouw denkt dat de president beter wat fouten van de Amerikanen kan aanstippen. „Hij kan aan het Irakese volk beter vergeving vragen voor het feit dat de VS in het verleden Saddam steunden. Ook de demonisering van de islam, van Saddam Hussein en van Osama bin Laden roept bezorgdheid op in de VS. In de kerken is al gezegd dat de scheiding tussen goed en kwaad niet tussen landen onderling ligt, maar in ieders hart.”

In christelijke kring in Amerika is men blij met een christelijke president die zich zijn overtuiging niet schaamt. Maar nu is er ook zorg hoe de president zijn overtuiging gebruikt in politieke beslissingen.